Καλιούρης Blog: H αφέλεια του Παναθηναϊκού μπορεί να με τρελάνει

Το μεγάλο ντέρμπι του Παναθηναϊκού με τον Ολυμπιακό ανήκει πλέον στο παρελθόν, με το τελικό 1-1 να μην ικανοποιεί σε καμία περίπτωση τους φίλους και τα μέλη του «τριφυλλιού».

Ως εκ τούτου τις τελευταίες ώρες έχουν ξεκινήσει πολλές συζητήσεις, αναφορικά με την ποιότητα, τη φυσικά κατάσταση και τη νοοτροπία των παικτών των «πράσινων», καθώς επίσης και το βάθος του ρόστερ.

Όλα αυτά είναι δευτερεύοντα

Κατά την άποψη μου όλα αυτά είναι δευτερεύοντα, αφενός γιατί δεν στέρησαν κάποιο βαθμό στο φετινό πρωτάθλημα και αφετέρου διότι υπάρχει και ο χρόνος, αλλά και το έμψυχο δυναμικό, για να διορθωθούν.

Εξάλλου όσο μισοάδειο και αν θέλει να δει το ποτήρι κάποιος, θεωρώ πως δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ποιότητα των φετινών μεταγραφών (με εξαίρεση των Ανάς Ζαρουρί που μέχρι στιγμής θυμίζει ερασιτέχνη ποδοσφαιριστή), αλλά ούτε και να παραβλέψει το γεγονός πως βρισκόμαστε ακόμα στη διάρκεια του Σεπτέμβρη. 

Άλλωστε και οι αντίπαλοί των «πράσινων»  δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση φόβητρο, κάτι που είδαμε στα ματς του ΠΑΟΚ με τον Παναιτωλικό, αλλά και της ΑΕΚ με την ΑΕΛ.

Την ίδια στιγμή οι Πειραιώτες παρουσίασαν προβληματική εικόνα σε μεγάλα διαστήματα, στις αναμετρήσεις με Αστέρα Τρίπολης, Πάφο και Παναθηναϊκό. Αυτό αποδεικνύει ξεκάθαρα πως δεν είναι σε καμία περίπτωση η «αχτύπητη υπερομάδα» που παρουσιάζεται από κάποιους.

Το στοιχείο που χρίζει άμεσου προβληματισμού

Σε αντίθεση με όλα αυτά, τα οποία προς στιγμήν δεν με ανησυχούν, υπάρχει ένα στοιχείο το οποίο θεωρώ πως χρίζει έντονου προβληματισμού.

Ο λόγος για την αγωνιστική αφέλεια που δείχνουν σε πολλές περιπτώσεις οι παίκτες του Παναθηναϊκού. Και αυτό είναι κάτι που αφενός δεν διδάσκεται και αφετέρου δεν είναι αποδεκτό για επαγγελματίες αυτού του βεληνεκούς.

Μπορεί αρκετοί να διυλίζουν καθημερινά τον κώνωπα, κάνοντας υπεράνθρωπες προσπάθειες να μας πείσουν πόσο πολλά και σημαντικά προβλήματα έχει το «τριφύλλι», ωστόσο η αλήθεια είναι άλλη. Τουλάχιστον όσον αφορά το βαθμολογικό σκέλος.

Ένα φάουλ ρε παιδιά

Ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε κάλλιστα να έχει αυτή τη στιγμή 7 βαθμούς, έχοντας δώσει ένα ματς λιγότερο από τους αντιπάλους του. Και όλα αυτά με το ίδιο ρόστερ, τους ίδιους προπονητές, την ίδια διοίκηση, την ίδια φυσική κατάσταση και την ίδια νοοτροπία.

Τι χρειάζονταν; Χρειάζονταν απλά να κάνει δύο περισσότερα φάουλ σε σχέση με όσα έκανε. Ένα ο Πάλμερ - Μπράουν στον Ανδρέα Τετέι, στο 79ο λεπτό του αγώνα με την Κηφισιά στο Πανθεσσαλικό και ένα ο Μανώλης Σιώπης στον Ντάνιελ Ποντένσε, στη φάση του 91ου λεπτού, στο «αιώνιο» ντέρμπι της Λεωφόρου.

Κανείς από τους δύο δεν έκανε το αυτονόητο

Κι όμως κανείς από τους δύο δεν έκανε το αυτονόητο, αφού αμφότεροι άφησαν τους αντιπάλους τους να τους περάσουν και να δημιουργήσουν υπεραριθμία.

Με αυτό τον τρόπο χάρισαν δύο πολύ εύκολα γκολ στους Παύλο Παντελίδη και Αγιουμπ Ελ Κααμπί, με τον σύλλογο να βυθίζεται ξανά στην εσωστρέφεια.

Να σημειώσουμε βέβαια πως ο Αχμέντ Τουμπά προσπάθησε να κάνει αυτό το πολυπόθητο επαγγελματικό φάουλ στον Πορτογάλο εξτρέμ του Ολυμπιακού, χωρίς ωστόσο να τα καταφέρει.

Αντίθετα ο 31χρονος διεθνής μέσος (Σιώπης) επιχείρησε να κόψει τον αντίπαλό του «καθαρά», σε μία φάση που δεν θα τον κατηγορούσε κανείς, ακόμα και αν δέχονταν απευθείας κόκκινη κάρτα. Άλλωστε μία νίκη επί του «αιωνίου» αποτελεί πάντα το καλύτερο φάρμακο για όλα, τουλάχιστον ως την επόμενη μεγάλη «γκέλα».

Προσωπικό μπορώ να δικαιολογήσω τα πάντα εκτός από αυτό. Μου θυμίζει σκακιστή που αντί να προστατεύσει τη Βασίλισσά του με κάθε κόστος, κάνει το παν για να μην χάσει ούτε μισό πιόνι. Είναι κρίμα, γιατί πάνω από όλα αδικούν τους εαυτούς τους και την προσπάθειά τους

Δεν είναι θέμα προφητείας αλλά ποδοσφαιρικής λογικής

Πολλοί θα μου απαντήσετε πως είμαι μετά χριστόν προφήτης και πως αν δεν σκόραραν οι Παντελίδης και Ελ Κααμπί, ίσως να έλεγα άλλα. Θα μου επιτρέψετε να έχω άλλη άποψη. 

Πρώτον γιατί φαντάζει απίστευτα δύσκολο έως απίθανο για επαγγελματίες ποδοσφαιριστές να χάσουν αυτά τα γκολ και δεύτερον γιατί δεν θέλει ιδιαίτερη φαντασία ούτε μαντικές ικανότητες ,ώστε να καταλάβει κάποιος τι θα συνέβαινε εφόσον οι δύο παίκτες πέρασαν τους αντιπάλους τους. 

Και στις δύο περιπτώσεις συνέβη το προφανές και φυσικά θα ήταν προτιμότερο να γίνουν δύο επαγγελματικά φάουλ (με οποιοδήποτε κόστος) ώστε οι φάσεις να τελειώσουν εν τη γενέσει τους.

Δεν υπάρχει χρόνος για δάκρυα

Σε κάθε περίπτωση ότι έγινε δεν αλλάζει και το μόνο σίγουρο είναι πως δεν υπάρχει χρόνος για δάκρυα. Άλλωστε στον πρωταθλητισμό είναι αναγκαίο να έχεις κοντή μνήμη, τόσο στα καλά, όσο και στα κακά.

Ο Παναθηναϊκός έχει την υποχρέωση να πάρει με οποιοδήποτε τρόπο δύο νίκες στις αναμετρήσεις που θα δώσει αυτή τη βδομάδα. Αρχικά με τη Γιουνγκ Μπόις στην Ελβετία και στη συνέχεια με τον Παναιτωλικό στο Αγρίνιο. Τίποτα περισσότερα και τίποτα λιγότερα, αφού με αυτό τον τρόπο θα εξασφαλίσει όλο τον απαιτούμενο χρόνο για να δουλέψει στις αδυναμίες του.

Ζητείται σερί μέσα από «όμορφες» ή «άσχημες» νίκες

Εδώ που φτάσαμε δεν χρειάζονται μακροπρόθεσμα σχέδια. Βήμα - βήμα, ματς - ματς, μπάλα - μπάλα, όλοι μαζί για τον επόμενο στόχο. Και αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από το να επέλθει ηρεμία, ακόμα και μέσα από σερί με «άσχημες» νίκες. 

Αυτή με τη σειρά της θα φέρει την αυτοπεποίθηση και αυτή την καλύτερη αγωνιστική εικόνα. Όλα είναι ένα ντόμινο, φτάνει να βρεθεί ο πρώτος που θα το σπρώξει.