Μετά τα χρόνια του ευρωπαϊκού αποκλεισμού, την αποτυχημένη επιλογή του Ντάνι Πογιάτος, την κάκιστη εικόνα που έδειχνε ο Παναθηναϊκός με τον Λάζλο Μπόλονι, ο Γιάννης Αλαφούζος έφερε στον σύλλογο τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς και μετά από χρόνια τα πράγματα έμοιαζαν να μπαίνουν σε μια κανονικότητα.

Η ομάδα έδειχνε διαρκή βήματα προόδου και κάθε σεζόν έκανε ένα βήμα παραπάνω. Κατέκτησε το Κύπελλο, διεκδίκησε στα ίσα ένα Πρωτάθλημα (το οποίο ΕΚΛΑΠΗ με τον Νταμπάνοβιτς, τους... μεθυσμένους Πολωνούς, τα δοκάρια του Περιστερίου, το ντέρμπι του κορωνοϊού και πολλά ακόμα) και την τρίτη του χρονιά ήταν τον Δεκέμβριο στο -1 από την κορυφή, ενώ είχε βάλει και την ομάδα στους ομίλους του Europa League.

Κι ενώ τίποτα δεν το προμήνυε, στις 26 Δεκεμβρίου ο μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ απομάκρυνε τον Σέρβο, με τον πλέον... άκομψο τρόπο, αφού τόσο ο Γιοβάνοβιτς, όσο και οι παίκτες, ενημερώθηκαν για αυτή την εξέλιξη από τα ΜΜΕ. Διάδοχός του ο Φατίχ Τερίμ, με το «Τριφύλλι» να μπαίνει ουσιαστικά σε μια νέα εποχή και την συνοχή που υπήρχε μέχρι τότε να «γκρεμίζεται».

Δύο χρόνια μετά και οι συζητήσεις για το εάν ο Γιοβάνοβιτς έπρεπε να παραμείνει στο «τιμόνι» της ομάδας ή όχι κάθε άλλο παρά έχουν σταματήσει. Το OnlyPao λοιπόν αναλύει στην επέτειο της απομάκρυνσης του ομοσπονδιακού -πλέον- τεχνικού και τις δύο πλευρές και σας καλεί να πάρετε θέση στο μεγαλύτερο ερώτημα των τελευταίων χρόνων.

Τελικά, ήταν σωστή ή λάθος αυτή η απόφαση του Γιάννη Αλαφούζου;

Κλείσε, δεν θα ξαναπάρω...

Κείμενο: Αποστόλης Καλιούρης

Ιβάν Γιοβάνοβιτς λοιπόν. Ένα θέμα που απασχόλησε έντονα τον Παναθηναϊκό τα προηγούμενα χρόνια και έρχεται ξανά στην επικαιρότητα με αφορμή τη σημερινή μέρα. Και αυτό γιατί συμπληρώνονται δύο έτη από την αιφνίδια απόλυσή του! Mία εξέλιξη που δίχασε ως συνήθως τον κόσμο του «Τριφυλλιού». 

Στο OnlyPao.gr είμαστε μία ομάδα όπου ακούγονται όλες οι απόψεις. Φυσικά η δική μου έρχεται ως συνήθως σε κόντρα με το υπόλοιπο team,  αλλά και με τη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια. Αρκετά όμως με τον πρόλογο. Ήρθε η ώρα να μπω στο παρασύνθημα και να καταθέσω τη δική μου άποψη.

Επιλογή ειδικών συνθηκών

Αρχικά να ξεκαθαρίσω πως κατά τη γνώμη μου ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς δεν θα πέρναγε ούτε απ' έξω από το Κορωπί σε μία νορμάλ συνθήκη. Δηλαδή σε έναν οικονομικά εύρωστο Παναθηναϊκό, με έναν ισχυρό παράγοντα που θα ήταν κοινής αποδοχής από τον κόσμο (τύπου Δημήτρη Γιαννακόπουλου) στο τιμόνι του και με ρεαλιστικούς στόχους την κατάκτηση του εγχώριου νταμπλ και μία πορεία ως τα νοκ - άουτ του Champions League, ή τα προημιτελικά του Europa League.

Φυσικά του λόγου το αληθές το απέδειξε και ο ίδιος, όταν αποδέχτηκε την πρόταση που του έγινε το καλοκαίρι του 2021. Θεωρώ πως ένας προπονητής με καλό όνομα στην αγορά και φιλοδοξίες (δηλαδή για μία ομάδα που θέλει να πρωταγωνιστήσει) δεν θα σήκωνε καν το τηλέφωνο στο «Τριφύλλι».

Οι στόχοι της εποχής

Ο έμπειρος Σέρβος τεχνικός προσελήφθη σε μία εποχή που ο στόχος ήταν η είσοδος στην πρώτη τετράδα της Super League και φυσικά με βάση αυτό ήταν μία εξαιρετική επιλογή. Και αυτό γιατί ήταν μεθοδικός, δουλευταράς, με ξεκάθαρες ιδέες. Οι ομάδες του έχουν πάντα αρχή, μέση και τέλος και αυτό το είχε τεράστια ανάγκη ο τότε Παναθηναϊκός. Ειδικά μετά από αυτό που άφησε ο Λάζλο Μπόλονι.

Όχι, δεν αναφέρομαι στο ρόστερ, το οποίο κατ' εμέ ήταν αξιόλογο για μία ομάδα που ήθελε να ξαναμπεί στο χάρτη και να αρχίσει να κοντράρει με συνέπεια τους Ολυμπιακό, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ σε μεμονωμένους αγώνες. Αναφέρομαι στο γεγονός πως κατά τη γνώμη μου το τότε σύνολο ήταν εντελώς αδούλευτο στα βασικά του ποδοσφαίρου, δηλαδή την κυκλοφορία της μπάλας, το υψηλό πρέσινγκ, την ανάπτυξη και τους αυτοματισμούς στο αντίπαλο τρίτο.

Έβαλε τη σφραγίδα του

Πράγματι ο νυν τεχνικός της Εθνικής Ελλάδος έβαλε τη σφραγίδα του από την πρώτη μέρα, αφού ανέστησε τον Αϊτόρ και γενικότερα εκμεταλλεύτηκε το ρόστερ στο έπακρο. Έτσι έλαβε ολόσωστα την καθολική στήριξη του Γιάννη Αλαφούζου, παρά τα πολλά αρνητικά αποτελέσματα που είχε στο πρώτο εξάμηνο της σεζόν 2021-2022. Άλλωστε ήταν φανερό πως όλο αυτό που «χτίζονταν», ήθελε χρόνο για να αποδώσει καρπούς.

Συνδύασε θέαμα και αποτελέσματα

Οι πολυπόθητες νίκες σε συνδυασμό με το καλό ποδόσφαιρο ήρθαν και με το παραπάνω στο διάστημα από τον Ιανουάριο ως τον Μάιο του 2022. Οι βασικοί λόγοι που συνέβη αυτό ήταν η υπομονή, η σκληρή δουλειά, η μετατόπιση του Λούκας Βιγιαφάνιες στη θέση του δημιουργικού μέσου, καθώς και η προσθήκη του Μιγιάτ Γκατσίνοβιτς. Μάλιστα το φοβερό ντεμαράζ εκείνης της περιόδου ολοκληρώθηκε με τον καλύτερο τρόπο, δηλαδή με την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδος.

Εξυπακούεται πως όλο αυτό έφερε φαρδιά - πλατιά την υπογραφή του Σέρβου, με τον ίδιο να έχει κερδίσει δικαίως την αγάπη και την εκτίμηση του «πράσινου» λαού. Άλλωστε στην πρώτη του σεζόν έκανε καταπληκτική δουλειά σε όλα τα επίπεδα και αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Εξυπακούεται πως η παραμονή του ήταν επιβεβλημένη.

Πρωταθλητισμός από το πουθενά

Η σεζόν 2022-2023 ξεκίνησε με τον αποκλεισμό από τη Σλάβια Πράγας, ωστόσο ήταν φανερό πως το νερό είχε μπει στο αυλάκι. Έτσι η σταθερή εξέλιξη του συγκεκριμένου συνόλου, σε συνδυασμό με τις μεταγραφές των Αντράζ Σπόραρ, Άνταμ Τσέριν και Χόρντουρ Μάγκνουσον, τη δαιμονιώδη φόρμα του Αϊτόρ, καθώς και την αγωνιστική άνοδο του Φώτη Ιωαννίδη, έφεραν έναν «μαγικό» πρώτο γύρο.

Τι να πρωτοπεί κανείς για εκείνο το διάστημα; O Παναθηναϊκός κέρδιζε κάθε αντίπαλο που βρίσκονταν στο δρόμο του, με το κοντέρ να γράφει 12 νίκες σε 13 ματς! Οι παίκτες έπιναν νερό στο όνομα του Γιοβάνοβιτς, ενώ ο κόσμος έβλεπε το όνειρο για κατάκτηση του Πρωταθλήματος να παίρνει σάρκα και οστά. Φυσικά κανείς δεν μπορούσε να του προσάψει κάτι αρνητικό, με τον Σέρβο να αποτελεί δικαίως το πιο αγαπητό πρόσωπο σε όλο τον οργανισμό!

Ο Noέμβριος του 2022 βρήκε τον Παναθηναϊκό στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα της Super League και στο +8 από τη δεύτερη ΑΕΚ! Φυσικά όλα έμοιαζαν τέλεια, καθώς άπαντες θα είχαν αρκετό χρόνο να φορτίσουν τις «μπαταρίες» τους και να επανέλθουν δριμύτεροι ενόψει του μεγάλου στόχου (λόγο της διακοπής για το Μουντιάλ).

Τέλος μίας εποχής

Κατά την άποψη μου εκεί ολοκληρώνεται μία εποχή και μία συζήτηση. Σε έναν Παναθηναϊκό χωρίς ιδιαίτερους στόχους και χωρίς κάποιο «πρέπει», ο Γιοβάνοβιτς πέτυχε και με το παραπάνω. Και αυτό γιατί έβαλε τη σφραγίδα του στην ομάδα, συνδύασε ωραίο ποδόσφαιρο με αποτελέσματα και έδωσε ελπίδα και όραμα σε έναν κόσμο που είχε πάψει να πιστεύει! 

Κριτική σε νέα βάση

Πλέον όμως θα έπρεπε να κριθεί σε μία εντελώς νέα βάση, δηλαδή να αποδείξει πως μπορεί να σηκώσει το βάρος του πρωτοπόρου και να μην λυγίσει από τη μεγάλη ευθύνη. Επιπλέον κλήθηκε για πρώτη φορά να πάρει δύσκολες αποφάσεις και να δείξει το δρόμο σε όλους.

Άλλωστε μπροστά υπήρχε μία τεράστια ευκαιρία, η οποία πολύ δύσκολα θα παρουσιαστεί στον Παναθηναϊκό μέσα στα επόμενα 10-20 χρόνια.  Άλλωστε, τόσο ο Ολυμπιακός, όσο και ο ΠΑΟΚ, δεν ήταν σε θέση να νικήσουν ούτε τους δικούς τους  «δαίμονες».  Ο μόνος σοβαρός αντίπαλος ήταν η ΑΕΚ του Ματίας Αλμέιδα, με το μέλλον (τις σεζόν 2023-2024 και 2024-2025) να δείχνει πως δεν ήταν σε καμία περίπτωση άτρωτη.

Το ρόστερ είχε τη δυναμική να κερδίσει τους τότε αντιπάλους

Όσον αφορά το ρόστερ, η αμυντική λειτουργία ήταν εξαιρετική, ενώ στην επίθεση υπήρχαν παίκτες με μεγάλα συμβόλαια και εμπειρίες από το υψηλότερο επίπεδο. Ο λόγος για τους Μπέντζαμιν Βέρμπιτς, Αντράζ Σπόραρ και Μπερνάρ Ντουάρτε. Όλοι ήταν δικές του επιλογές και ήταν ξεκάθαρο πως αν και εφόσον απέδιδαν βάση των χρημάτων τους, τότε το Πρωτάθλημα θα βάφονταν «πράσινο».

Η συζήτηση για τις μεταγραφές

Όσον αφορά τη μεγάλη συζήτηση για τις μεταγραφές του Ιανουαρίου του 2023, ο μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ τόνισε πρόσφατα πως όλοι πλην του Ντάνιελ Μαντσίνι ήταν επιλογές του Γιοβάνοβιτς. Ο Σέρβος δεν τον διέψευσε ποτέ, άρα ίσως είναι έτσι. 

Δεν το ξέρω και δεν θα πάρω θέση. Για μένα το σίγουρο είναι πως ακόμα και χωρίς μεταγραφές, αν και εφόσον οι Σπόραρ, Βέρμπιτς και Μπερνάρ έπιαναν αριθμούς αντάξιους του συμβολαίου και της ποιότητας τους, τότε θα ήμασταν πολύ καλά τον Μάϊο.

Το καταστροφικό 2023 και η εξαίρεση της Μαρσέιγ

Κάπως έτσι φτάσαμε στο 2023, το οποίο δεν θα το χωρίσω σε ενότητες. Και αυτό γιατί ήταν καταστροφικό σε όλα τα επίπεδα, με απόλυτη ευθύνη του Γιοβάνοβιτς. Μοναδική εξαίρεση η ιστορική πρόκριση επί της Μαρσέιγ, η οποία ωστόσο δεν έδωσε απολύτως τίποτα στον σύλλογο στην ουσία. Άλλωστε ο Παναθηναϊκός είχε ήδη εξασφαλίσει την πρόκριση στους ομίλους του Europa League, όπου και έπαιξε.

Σε αυτό το διάστημα όλα κύλησαν λάθος. Η συντριπτική πλειοψηφία των μεταγραφών απέτυχε παταγωδώς, η διαχείριση του ρόστερ ήταν κάκιστη και ο Παναθηναϊκός παρουσιάζονταν στα (περισσότερα) μεγάλα ματς φοβικός και άψυχος. 

Η ομάδα ήταν πλέον βουτηγμένη στη μετριότητα και αδυνατούσε να κάνει ακόμα και τα βασικά. Άλλωστε όταν ο ΟΦΗ παίζει στη Λεωφόρο με 10 παίκτες από το 8' και εσύ κατορθώνεις να σώσεις τον βαθμό της ισοπαλίας στις καθυστερήσεις, δεν μπορεί να φταίει καμία διαιτησία και καμία διοίκηση (αυτό συνέβη στις 28 Δεκεμβρίου 2022, για να είμαστε ακριβείς).

Το «κερασάκι» στην τούρτα

Το «κερασάκι» στην τούρτα σε αυτή τη δύσκολη εποχή ήταν η ακατανόητη και εμμονική στήριξη στον Αλμπέρτο Μπρινιόλι, οι ήττες με ανατροπή από ΑΕΚ και Ατρόμητο και το «κάζο» με τη Μακάμπι Χάιφα. Με συγχωρείτε αλλά αυτό δεν είναι Παναθηναϊκός. Ειδικά εφόσον υπήρχε ο ίδιος προπονητής για 2.5 ολόκληρα χρόνια.

Η άποψή μου

Εν κατακλείδι, θεωρώ πως η απόλυση του Ιβάν Γιοβάνοβιτς στις 26 Δεκεμβρίου 2023, καθώς και ο τρόπος που έγινε αυτό, ήταν ένα τραγικό λάθος. Κατά τη γνώμη μου ο κύκλος του θα έπρεπε να κλείσει νωρίτερα και να αποχωρήσει ως φίλος το καλοκαίρι του ίδιου έτους. Άλλωστε είχε ήδη αποδειχθεί πως δεν μπορούσε να σηκώσει το βάρος ενός κανονικού Παναθηναϊκού. Παρόλα αυτά η πόρτα του συλλόγου θα έπρεπε να είναι για πάντα ανοικτή, αν ήθελε να επιστρέψει μελλοντικά από κάποιο άλλο πόστο.

Και αυτό γιατί από όταν μπήκε το «πρέπει» στην Παναθηναϊκή ζωή του οι 9/10 αποφάσεις του δεν ήταν απλά λανθασμένες, αλλά ακατανόητες.  Πέρα από τον Μπρινιόλι, θα φέρω ως παράδειγμα το περίφημο 0-0 με το Βόλο στη Λεωφόρο. Ματς μισό Πρωτάθλημα, όπου οι γηπεδούχοι έψαχναν πάση θυσία ένα γκολ και δεν θέλησε ποτέ να βάλει δύο επιθετικούς στο ίδιο σχήμα! Αντίθετα πέρασε τον Αντράζ Σπόραρ στη θέση του Φώτη Ιωαννίδη στο 67'!

Μέχρι σήμερα δεν έχει ακουστεί κάτι για κάποιο θέμα τραυματισμού του νυν παίκτη της Σπόρτινγκ Λισαβόνας. Ακόμα όμως και αν υπήρχε τέτοιο ζήτημα, μπορούσε να βάλει τον Βέρμπιτς στη κορυφή της επίθεσης. Δεν το έκανε.

Οι απαντήσεις μου σε κάποια επιχειρήματα όσων έχουν αντίθετη άποψη

Τέλος θα ήθελα να απαντήσω σε κάποια επιχειρήματα που ακούω τα 2 τελευταία χρόνια. Αρχικά δεν έχει καμία σημασία τι έγινε στην μετά Γιοβάνοβιτς- εποχή. Μία επιλογή είναι σωστή ή λάθος βάση των τότε δεδομένων. Αν για παράδειγμα η ομάδα μπάσκετ τερμάτιζε πέμπτη στην εποχή του Χρήστου Σερέλη, αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση πως έπρεπε να παραμείνει ο Ντέγιαν Ράντονιτς.

Ακόμα όμως και αν λάβουμε αυτό το λανθασμένο σκεπτικό ως σωστό, ο Παναθηναϊκός έχει κατακτήσει μέσα στην τελευταία διετία όσους τίτλους πήρε με τον Σέρβο στο τιμόνι του. Όσον αφορά την Ευρώπη, εκεί έχει κερδίσει έκτοτε περίπου 180 θέσεις στη βαθμολογία της UEFA.

Δευτερευόντως, θέλω να απαντήσω σε όσους λένε πως στην εποχή Γιοβάνοβιτς ο Παναθηναϊκός τερμάτιζε πιο κοντά στην κορυφή σε σχέση με το μετά. Μα αυτό είναι απόλυτα λογικό, εφόσον ο Ολυμπιακός ήταν εκτός κάδρου. Άλλωστε ο Ρούι Βιτόρια κατόρθωσε να προσπεράσει ΠΑΟΚ και ΑΕΚ και είμαι πεπεισμένος πως η περσινή ομάδα θα έριχνε διψήφια διαφορά πόντων στο σύνολο του Μίτσελ και του Ανιγκό. 

Ως εκ τούτου θεωρώ πως ήταν καθαρά συγκυριακό το ότι ο Γιοβάνοβιτς τερμάτισε στο -5 και όχι στο -15 από την κορυφή, ειδικά με βάση τα αποτελέσματα του δευτέρου γύρου. Θεωρώ πως αν είχε να κοντράρει την περσινή ομάδα των «ερυθρόλευκων», τότε δεν θα μπορούσε να προβάλλει καμία αντίσταση μετά τον Δεκέμβρη.

Τέλος, θέλω να απαντήσω στην άποψη αρκετών, που ισχυρίζονται πως δεν γίνεται να απολύσεις έναν προπονητή που βρίσκεται στο -1 από τη κορυφή στο τέλος του Δεκέμβρη. Αρχικά να θυμίσω στους νεότερους πως παλαιότερα έχει απολυθεί ο Γιτζάκ Σουμ, όντας νταμπλούχος Ελλάδος και πρωτοπόρος. Γι' αυτό τον σύλλογο μιλάμε, όχι για κάποια μικρομεσαία ομάδα.

Το -1 δεν αποτελεί κάποια επιτυχία. Επιπλέον ήταν απόρροια της αγωνιστικής ανυπαρξίας του Ολυμπιακού. Ο Γιοβάνοβιτς σωστά κρίθηκε με βάση αυτό που παρουσίαζε ο ίδιος. Μία ομάδα άγευστη, άχρωμη και άοσμη, χωρίς πάθος και φρέσκες ιδέες και με συνεχόμενα αρνητικά αποτελέσματα στα ντέρμπι. Φυσικά το ποτήρι ξεχείλισε ορθώς μετά την ήττα - σοκ από τη Μακάμπι Χάιφα. 

Δυστυχώς η απομάκρυνσή του άργησε πολύ, αλλά όπως λένε και οι παλιοί «Κάλλιο αργά παρά ποτέ».

Έγκλημα και τιμωρία!

Κείμενο: Στέφανος Αλαφάκης

Υπάρχει ένα μότο το οποίο έμαθα από μικρός και όσον αφορά τον αθλητισμό με ακολουθεί διαχρονικά. Ποτέ δεν έχει σημασία ποιος φεύγει, παρά μόνο ποιος έρχεται. Κοινώς, εάν ο αντικαταστάτης αυτού που φεύγει είναι καλύτερος, τότε όλα είναι καλά. Κάθε κανόνας έχει και τις εξαιρέσεις του βέβαια, τις επονομαζόμενες «σημαίες», τις οποίες δεν τις... κουνάς από τον ιστό τους ακόμα και εάν βρεις ποιοτικότερο αντικαταστάτη. Εν προκειμένω όμως, σε καμία περίπτωση δεν μιλάμε για κάτι τέτοιο.

Υπό αυτό το πρίσμα λοιπόν, είναι αυτονόητο ότι η απομάκρυνση του Ιβάν Γιοβάνοβιτς θα μπορούσε να τους βρει όλους σύμφωνους, υπό δύο βασικές προϋποθέσεις όμως. Να ερχόταν στον σύλλογο κάποιος που θα παρήγαγε καλύτερο έργο, και να γινόταν με τον τρόπο που αρμόζει τόσο στο «Τριφύλλι», όσο και στον ίδιο τον Σέρβο τεχνικό. Με σεβασμό στο πρόσωπό του και με ευθείες κουβέντες. Όχι με το να μαθαίνουν όλοι από τα ΜΜΕ ότι έχει επέλθει συμφωνία με τον Φατίχ Τερίμ, την στιγμή που ο Γιοβάνοβιτς δεν είχε καν ενημερωθεί και δεν είχε μιλήσει με την διοίκηση! 

Αυτό από μόνο του είναι ένα τεράστιο «φάουλ» του Γιάννη Αλαφούζου, το οποίο ωστόσο δεν έχει να κάνει με την απόφαση της απομάκρυνσης του Ιβάν, αλλά με τον τρόπο υλοποίησής της. Το άκομψο της υπόθεσης θεωρώ ότι δεν αμφισβητείται από κανέναν, όμως δεν είναι το αντικείμενο του παρόντος άρθρου. Γιατί, δυστυχώς, στον Παναθηναϊκό δεν πληρώθηκε ούτε η άλλη προϋπόθεση.

Ο κόσμος είδε ποδοσφαιρική λογική και γύρισε στο γήπεδο

Είχε προηγηθεί μια πολύ ταραγμένη περίοδος, με τον Γιώργο Δώνη να παλεύει με... σφεντόνες απέναντι σε τανκς, να δημιουργεί μια αξιοπρεπέστατη ομάδα με περιορισμούς μεταγραφών και αποκλεισμό από την Ευρώπη, αλλά τελικά να αποχωρεί από τον σύλλογο για να έρθει ο Ντάνι Πογιάτος. Ο Ισπανός παρουσίασε μια κάτω του μετρίου ομάδα στις πρώτες αγωνιστικές, απολύθηκε και ακολούθησε η πρόσληψη του Λάζλο Μπόλονι. Που πέτυχε το ακατόρθωτο, έκανε την ομάδα να παίζει ακόμα χειρότερα! Η καταστροφική εκείνη χρονιά ολοκληρώθηκε με την «4άρα» από τον Ολυμπιακό στην Λεωφόρο με τον Συλαϊδόπουλο, με τα πράγματα να βρίσκονται σε οριακή κατάσταση.

Η άφιξη του Ιβάν Γιοβάνοβιτς δεν δημιούργησε αρχικά ενθουσιασμό σε κανέναν, αφού η μεγαλύτερή του επιτυχία ήταν η εκπληκτική ευρωπαϊκή πορεία του ΑΠΟΕΛ μέχρι τους «8» του Champions League, όμως άνηκε ήδη στο μακρινό παρελθόν. Παρά την επιφύλαξη προς το πρόσωπό του, αλλά και τον μέτριο -έως κακό- πρώτο γύρο ωστόσο, για πρώτη φορά μετά από χρόνια φαινόταν να υπάρχει ένα ποδοσφαιρικό πλάνο, μια φιλοσοφία, κάτι που αποτυπώθηκε και στο ενδιαφέρον του κόσμου για την ομάδα.

Η Λεωφόρος άρχισε να προσελκύει και πάλι τους «πράσινους» οπαδούς, οι οποίοι έβλεπαν στον αγωνιστικό χώρο μια ομάδα με αρχές και συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού. Η βελτίωση ήταν εμφανής, με τον δεύτερο γύρο να είναι... πρωταθληματικός και τον Παναθηναϊκό να κατακτά μάλιστα το Κύπελλο, επικρατώντας στον τελικό του ΠΑΟΚ, με το γκολ του Αϊτόρ. Μια επιτυχία που έδειχνε ότι η ομάδα βαδίζει στον σωστό δρόμο και τα καλύτερα ήταν μπροστά. 

Το «κλεμμένο» Πρωτάθλημα αποδεικνύει την πρόοδο

Η πρόοδος που υπήρχε επιβεβαιώθηκε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την επόμενη σεζόν, όταν ο Παναθηναϊκός έβγαλε τον πρώτο γύρο αήττητος, όντας στην 1η θέση και παίζοντας εκείνη την περίοδο το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Η ομάδα πήγαινε... καρφί για το Πρωτάθλημα, έδειχνε χαρακτήρα σε ματς που έμοιαζαν να «στραβώνουν», έκανε ανατροπές σε ντέρμπι και συσπείρωσε για τα καλά τους οπαδούς στο πλευρό της. Η γεμάτη Λεωφόρος ήταν πλέον μόνιμο φαινόμενο, ενώ εκδρομές σαν αυτή στον Βόλο είχαν πάρα πολλά χρόνια να λάβουν χώρα.

Πολλοί χρεώνουν στον Γιοβάνοβιτς ότι «αυτοκτόνησε» στον δεύτερο γύρο και τα Play-Offs και δεν κατάφερε να κατακτήσει τον τίτλο. Σίγουρα ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να παίξει καλύτερα σε κάποιες κρίσιμες αναμετρήσεις και να πάρει το Πρωτάθλημα κόντρα σε όλους και σε όλα, αλλά η πικρή αλήθεια είναι ότι με αυτό το μπάτζετ και αυτό το ρόστερ, ήταν απόλυτη υπέρβαση ότι χρειάστηκε να του το «κλέψουν» για να μην το κατακτήσει!

Η απαραίτητη μεταγραφική ενίσχυση του Ιανουαρίου δεν ήρθε ποτέ (άλλους παίκτες ήθελε ο Γιοβάνοβιτς, άλλοι έφτασαν στο Κορωπί), εξωαγωνιστική προστασία δεν υπήρξε, με αποκορύφωμα την «σφαγή» του Νταμπάνοβιτς στην πρεμιέρα των Play-Offs, στο ντέρμπι της Νέας Φιλαδέλφειας που με νορμάλ διαιτησία θα είχε «κλειδώσει» τον τίτλο στο «Τριφύλλι».

Όσον αφορά τις «γκέλες» στις οποίες αναφέρονται όλοι, κόντρα σε Ιωνικό και ΟΦΗ ο Παναθηναϊκός έπρεπε να νικήσει με 2 και 3 γκολ διαφορά, παίζοντας καθολικά ανώτερα από τους αντιπάλους του. Η ατυχία είναι αυτή που στέρησε αυτά τα τρίποντα από τους «πράσινους», όπως και στο εντός έδρας παιχνίδι με τον Βόλο στα Play-Offs, με το χαμένο πέναλτι του Σπόραρ.

Ακόμα κι έτσι όμως, ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να πάρει το Πρωτάθλημα εάν έφευγε με το «διπλό» από το Φάληρο, στο περίφημο ντέρμπι του covid. Η ομάδα παρατάχθηκε στο «Γ. Καραϊσκάκης» χωρίς προπονήσεις, με τους παίκτες να είναι εμφανώς εκτός ρυθμού και μακριά από τον καλό τους εαυτό. Και για μια ακόμα φορά χρειάστηκε ένα διαιτητικό «έγκλημα», αφού με το σκορ στο 0-0 δεν δόθηκε πεντακάθαρο πέναλτι στον Σπόραρ, στην φάση που ουσιαστικά έκρινε όλη την χρονιά.

Σταθερά βήματα και στην Ευρώπη

Μετά τον ευρωπαϊκό αποκλεισμό που είχε προηγηθεί, η ομάδα είχε φτάσει σε ιστορικό χαμηλό στην κατάταξη της UEFA. Κάτι για το οποίο φυσικά δεν φέρει την παραμικρή ευθύνη ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Με τον Σέρβο στο «τιμόνι», την πρώτη χρονιά ο Παναθηναϊκός αποκλείστηκε στα προκριματικά του Conference League από την Σλάβια Πράγας (αξίζοντας κάτι περισσότερο στην ρεβάνς της Λεωφόρου), ενώ την επόμενη έκανε την υπέρβαση στα προκριματικά του Champions League, απέκλεισε την Μαρσέιγ, έφτασε κοντά στους «χρυσοφόρους» ομίλους και τελικά βρέθηκε στο Europa League.

Κι εδώ πολλοί του χρεώνουν ότι δεν κατάφερε να προκριθεί και να συνεχίσει στην επόμενη φάση, κάτι που αδιαμφισβήτητα θα μπορούσε να συμβεί μετά το καλό ξεκίνημα. Όμως, ας μην γελιόμαστε, η απαίτηση για πρόκριση μετά από τόσα χρόνια ευρωπαϊκής απουσίας δεν ήταν φυσιολογική. Ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερος από την Ρεν στην Λεωφόρο, αλλά ηττήθηκε, έμεινε στο «Χ» στο Ισραήλ κόντρα στην Μακάμπι Χάιφα, σε ματς που δεν του δόθηκε πεντακάθαρο πέναλτι, έφτασε κοντά στην ανατροπή απέναντι στην Βιγιαρεάλ στην Ισπανία (ενώ την νίκησε στην πρεμιέρα στο ΟΑΚΑ) και τελικά αποκλείστηκε λόγω της εντός έδρας ήττας από τους Ισραηλινούς. Σε ένα ματς όπου δέχτηκε αντικανονικό γκολ και είχε σωρεία... αδιανόητων ευκαιριών, για να πάρει τουλάχιστον την ισοπαλία (που του αρκούσε για την 3η θέση και το Conference League).

Πώς διώχνεις κάποιον όταν είναι... αγκαλιά με την κορυφή;

Την χρονιά που του έκλεψαν το Πρωτάθλημα, ο Παναθηναϊκός είχε μια από τις καλύτερες άμυνες σε όλη την Ευρώπη. Στο ξεκίνημα της επόμενης (αυτής κατά την διάρκεια της οποίας απολύθηκε ο Γιοβάνοβιτς δηλαδή) είχε βελτιώσει σε εντυπωσιακό βαθμό την επίθεση και τον Δεκέμβριο ήταν στο -1 από την κορυφή, κι αυτό χάρη στις ήττες που προήλθαν από τα απίστευτα λάθη του Αλμπέρτο Μπρινιόλι.

Μπροστά του μάλιστα είχε δύο σερί εντός έδρας ματς με ΠΑΣ Γιάννινα και Παναιτωλικό, τα οποία θα μπορούσαν να τον φέρουν στην πρώτη θέση. Όπως και έγινε δηλαδή, απλά με τον Φατίχ Τερίμ στον πάγκο. Πώς όμως είναι δυνατόν να κρίνει κάποιος ότι χρειάζεται αλλαγή στην τεχνική ηγεσία με την ομάδα να είναι στο -1 από την κορυφή; Με ποια λογική ο Γιάννης Αλαφούζος τα «γκρέμισε» όλα και μάλιστα χωρίς κάποιο συγκεκριμένο πλάνο στο μυαλό του; Για πρώτη επιλογή δεν ήταν καν ο Τερίμ, αλλά ο Πάουλο Σόουζα.

Γιατί μια ομάδα που είχε ήδη κατακτήσει εντός των αγωνιστικών χώρων ένα Πρωτάθλημα, που είχε πάρει ένα Κύπελλο, που είχε κερδίσει ομάδες του διαμετρήματος της Μαρσέιγ και της Βιγιαρεάλ, θεωρήθηκε ότι είχε φτάσει στο «ταβάνι» της; Είναι ερωτήματα τα οποία ουσιαστικά δεν απαντήθηκαν ποτέ...

Το «μετά» αποδείχθηκε αδιαμφισβήτητα χειρότερο

Ο Τούρκος ανέλαβε μια ομάδα στο -1 από την κορυφή και την άφησε 6 βαθμούς πίσω από τον ΠΑΟΚ και 2 πίσω από τον Ολυμπιακό (από τον οποίον είχε φτάσει στο +8 μετά τη νίκη επί του Παναιτωλικού). Έχοντας ενισχύσει μάλιστα τον Ιανουάριο το ρόστερ με τερματοφύλακα (Ντραγκόφσκι), δύο αμυντικούς (Ακαϊντίν και Ούγκο) και έναν μεσοεπιθετικό (Μπακασέτας). 

Την ίδια στιγμή δημιούργησε και ένα... αλαλούμ με τις δηλώσεις και τις ομιλίες του, με αποτέλεσμα ποτέ κανείς να μην καταλάβει εάν είχε πραγματικά εμπιστοσύνη στους παίκτες του ή όχι. Στις 13 Απριλίου, έναν μήνα πριν αποχωρήσει, δήλωνε ευχαριστημένος από τους ποδοσφαιριστές του. Αφού αποτέλεσε παρελθόν, έγινε γνωστό ότι ζήτησε από τον Αλαφούζο να αλλάξουν 13-15 παίκτες. Ο ίδιος όμως επισκέφθηκε την ομάδα στο Κορωπί και είπε σε όλους ότι πιστεύει ακράδαντα πως μπορούν να κερδίσουν τον Ολυμπιακό και να κατακτήσουν το Κύπελλο...

Βήματα... προς τα πίσω με Αλόνσο και Βιτόρια

Ακολούθησε η χρονιά με Αλόνσο και Βιτόρια, με τον Παναθηναϊκό να παίζει σαφώς χειρότερο ποδόσφαιρο, να έχει τραγική επιθετική λειτουργία και φυσικά να μην καταφέρνει να διεκδικήσει το Πρωτάθλημα. Στην Ευρώπη το «Τριφύλλι» έκανε μια πορεία στο Conference League, όμως κατά γενική ομολογία αυτή δεν ήταν αρκετή για να «σώσει» τις εντυπώσεις σε μια συνολικά αποτυχημένη σεζόν.

Και φτάνουμε στο σήμερα, με τον Βιτόρια να απομακρύνεται μεσούσης της χρονιάς, τον Κόντη να αναλαμβάνει για σύντομο χρονικό διάστημα και τον Μπενίτεθ να αναλαμβάνει το δύσκολο έργο να αναδιαμορφώσει όλο τον σύλλογο. Φυσικά είναι πολύ νωρίς για να κριθεί, όμως το σίγουρο είναι πως ούτε φέτος ο Παναθηναϊκός θα καταφέρει να διεκδικήσει το Πρωτάθλημα, με την διαφορά από την κορυφή να μοιάζει από τον Δεκέμβριο μη αναστρέψιμη.

Η σύγκριση βγάζει... νικητή τον Ιβάν

Συνοψίζοντας, με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς στο «τιμόνι» ο Παναθηναϊκός βάδιζε στον σωστό δρόμο. Είχε μια συγκεκριμένη αγωνιστική φιλοσοφία και κάθε χρονιά έκανε και ένα βήμα παραπάνω. Έγινε διεκδικητής του τίτλου, έπαιζε όμορφο ποδόσφαιρο, είχε συμπαγή και αποτελεσματική άμυνα και όλα αυτά με το τρίτο ή το τέταρτο μπάτζετ της χώρας και ένα ρόστερ με πιο περιορισμένες επιλογές από τους ανταγωνιστές του.

Μετά την αποχώρησή του, η ομάδα ανέβασε τον προϋπολογισμό, έφτασε στο σημείο να έχει την μεγαλύτερη χρηματιστηριακή αξία στην χώρα, πραγματοποίησε «ηχηρές» μεταγραφές, έφερε προπονητές που είχαν πολύ πιο... βαριά βιογραφικά, αλλά δεν κατάφερε ποτέ να διεκδικήσει τον τίτλο...

Ο Σέρβος δεν είναι ο καλύτερος προπονητής του κόσμου, αλλά ήταν ο κατάλληλος τεχνικός για το «Τριφύλλι». Ταίριαξε στον οργανισμό, κατάφερε να παράξει σπουδαίο έργο με... πενιχρά μέσα. Έφερε καλύτερα αποτελέσματα από τους διαδόχους του, παρά το μικρότερο μπάτζετ και το πιο περιορισμένο ρόστερ. Έκανε τα λάθη του, είχε τα «κολλήματά» του, όπως κάθε προπονητής στον κόσμο. Ίσως το μεγαλύτερό του λάθος να είναι ότι δεν μίλησε ποτέ για τα όσα έγιναν (ή καλύτερα δεν έγιναν) εκείνον τον Ιανουάριο και χρεώθηκε την μη μεταγραφική ενίσχυση. Αυτός είναι όμως ο χαρακτήρας του και το ξέρουμε...

Όπως και να 'χει, έφερε τον κόσμο στο γήπεδο, του έδωσε ξανά όραμα, τον έκανε να πιστεύει σε ένα καλύτερο μέλλον. Ένα μέλλον το οποίο με τον ίδιο στην τεχνική ηγεσία έμοιαζε εφικτό, αλλά χωρίς αυτόν δεν ήρθε ποτέ. Ευχή όλων μας είναι ο Ράφα Μπενίτεθ να το φέρει. Αλλά ό,τι και να συμβεί, η ιστορία έγραψε ότι η απομάκρυνση του Ιβάν Γιοβάνοβιτς ήταν ένα λάθος.

Κάτι που παραδέχθηκε και ο ίδιος ο Γιάννης Αλαφούζος, στην πρόσφατη συνέντευξη που έδωσε.

Εσείς τι πιστεύετε; Ήταν σωστή ή λάθος απόφαση η απομάκρυνσή του;