Καλιούρης Blog: Ό,τι έχουμε είμαστε εμείς

Απέχει ο Παναθηναϊκός 15 χρόνια από την κατάκτηση του ελληνικού πρωταθλήματος; Ναι. Η τελευταία φορά που έπαιξε στους ομίλους του Champions League ήταν στη σεζόν 2010-2011; Nαι. Έχει αυτή τη στιγμή στελέχη που δεν θα έπρεπε να περνούν ούτε έξω από το Κορωπί; Ναι Ήταν ντροπιαστική η εμφάνιση στο Πανθεσσαλικό; Nαι.

Η μιζέρια δεν βοηθά σε τίποτα

Αφού απαντήσαμε σε όλα αυτά, ας δούμε και κάτι άλλο. Βοηθάει κάπου το σύλλογο η μόνιμη μιζέρια και η τοξικότητα; Φυσικά η απάντηση είναι όχι και αυτό είναι κάτι που πρέπει όλοι να λάβουμε υπόψιν σκεπτόμενοι το αύριο.

Πολλοί θα απαντήσουν πως για τη μόνιμη μιζέρια δεν ευθύνονται οι ίδιοι, αλλά τα εγκληματικά λάθη των τελευταίων ετών. Άλλωστε εξαιτίας αυτών ο σύλλογος έφτασε μία ανάσα από το γκρεμό.

Σωστό σαν γεγονός, όμως αυτή η οπτική δεν είναι τίποτα άλλα από μία φθηνή δικαιολογία. Αφενός γιατί η μεμψιμοιρία δεν είναι ποτέ αναπόφευκτη, αλλά πάντα επιλογή μας και αφετέρου γιατί η ίδια η ιστορία μας έχει δείξει πολλά.

Μαθήματα Παναθηναϊκής ιστορίας

Ας γυρίσουμε πίσω στη σεζόν 2007-2008, όταν ο Γιάννης Αλαφούζος δεν είχε καμία σχέση με την ομάδα. Τότε οι «πράσινοι» του Ζοζέ Πεσέιρο διεκδικούσαν με αξιώσεις το πρωτάθλημα ως τα μέσα Μαρτίου. 

Βέβαια, παρά την αξιέπαινη (ως ένα σημείο) προσπάθεια που γίνονταν στον αγωνιστικό χώρο, εκτός αυτού επικρατούσε ο καθιερωμένος «εσωτερικός πόλεμος».

Αυτό φυσικά δεν πέρασε απαρατήρητο, με πετυχημένες τηλεοπτικές σειρές της εποχής να κάνουν αστεία τύπου «η Λεωφόρος είναι τόσο άδεια που σε λίγο δεν θα πατάνε ούτε οι παίκτες». Για τον Ολυμπιακό δεν έχουν ακουστεί ποτέ παρόμοια αστεία, αλλά ας πάμε παρακάτω.

Εκείνη η χρονιά ολοκληρώθηκε με το «τριφύλλι» να δέχεται 4 γκολ από τον ΟΦΗ και 3 από την Ξάνθη (μεσολάβησε η ισοπαλία με 1-1 στη Λεωφόρο με τον Ηρακλή του Ιβάν Γιοβάνοβιτς). Το αποτέλεσμα ήταν η δεύτερη θέση και για μία ακόμη φορά μηδέν εις το πηλίκον.

Πέντε χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα τη σεζόν 2013-2014, τα πάντα ήταν διαφορετικά. Αρχικά ο Γιάννης Αλαφούζος ήταν πλέον μπροστάρης, ενώ το ρόστερ σου έδινε την εντύπωση πως η είσοδος στη πρώτη τριάδα της Super League, θα αποτελούσε μεγάλη υπέρβαση.

Χαρακτηριστικό είναι πως η «πράσινη» προετοιμασία παρομοιάστηκε από πολλούς με σχολική εκδρομή και πενταήμερη. Κι όμως, γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος.

Εκείνη η χρονιά ξεκίνησε με πολλά αρνητικά αποτελέσματα, με τον κόσμο ωστόσο να αποτελεί σε όλα τα γήπεδα της χώρας τον 12ο παίκτη του Παναθηναϊκού.

Το πρώτο κομμάτι της σεζόν γέννησε αναμνήσεις που δεν θα ξεχαστούν ποτέ. Μία γεμάτη Λεωφόρος και ένας κόσμος εκστασιασμένος να αποθεώνει τους «πράσινους» μετά από ήττες από Πανθρακικό και Ατρόμητο. Με δύο λέξεις μαγεία και δωρεάν μαθήματα εξέδρας.

Πως ολοκληρώθηκε; Mε ένα πλατύ χαμόγελο, αφού ο Γιάννης Αναστασίου και οι παικταράδες του δεν άφησαν άλλα περιθώρια.

Και αυτό γιατί αρχικά έριξαν ιστορική «τριάρα» στο Φάληρο, τον Μάρτη του 2014. Έτσι διέλυσαν με τον πλέον εμφατικό τρόπο την προσπάθεια του Ολυμπιακού να κατακτήσει το πρωτάθλημα αήττητος.

Το «κερασάκι» στην τούρτα ήταν η κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδος, με τον μεγαλύτερο ελληνικό σύλλογο να φιλοδωρεί με 4 γκολ τον ΠΑΟΚ στον μεγάλο τελικό. Παράλληλα ο Μάρκους Μπεργκ μοίραζε ποδοσφαιρικούς «οργασμούς», οδηγώντας τους απανταχού Παναθηναϊκούς στην απόλυτη έκσταση.

Εκείνη η ομάδα θα μνημονεύεται για πάντα, όχι γιατί πέτυχε κάτι ιστορικό, αλλά γιατί απέδειξε πως τίποτα δεν είναι αδύνατο, όταν υπάρχει αγωνιστικό σχέδιο και συσπείρωση.

Ο Παναθηναϊκός του Αμπέιντ και του Ατζαγκούν τρύπησε και με το παραπάνω το ταβάνι του, έχοντας στην κορυφή της πυραμίδας του τον άνθρωπο που σήμερα θεωρείται από πολλούς άλυτο πρόβλημα.

Στο ίδιο έργο θεατές

Πίσω στο σήμερα ο σύλλογος βρίσκεται αντιμέτωπος με μία ακόμα πολύ δύσκολη κατάσταση. Όπως τόσες και τόσες φορές στο παρελθόν. 

Πολλοί θα πουν πως για αυτό φταίει ο τάδε, άλλοι θα πουν πως φταίει ο δείνα, αλλά στο τέλος οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν πως η σεζόν είναι χαμένη.

Προσωπικά δεν ξέρω τι πάει τόσο λάθος. Αναρωτιέμαι συχνά πυκνά εδώ και 20 χρόνια, όμως ακόμα δεν έχω καταλήξει.

Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως στα δύσκολα, το να βλέπεις το πρόβλημα είναι δεδομένα η καλύτερη συνταγή «αυτοκτονίας». Αντίθετα αν στρέψεις την προσοχή σου αποκλειστικά στη λύση, τότε είναι πολύ πιθανό να φτάσεις, ή έστω να «αγγίξεις» τη λύτρωση.

Η μόνη λύση

Η λύση κατ' εμέ θα έρθει μέσα από τη συσπείρωση, τη θετικότητα και πάνω από όλα τη στήριξη. Στήριξη άνευ όρων σε όποιον παίκτη ή προπονητή φορά το τριφύλλι στο στήθος και μοχθεί καθημερινά για να φέρει το σύλλογο εκεί που του αξίζει.

Και πάνω από όλα επιβράβευση σε όλους, χωρίς να γίνονται διακρίσεις βάση των ικανοτήτων, ή της καταγωγής του καθενός. Φτάνει να δείχνουν θέληση και πάθος.

Το σημερινό (17/9) ματς με την Athens Kallithea είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για ένα ολικό restart. Όσοι βρεθούν στη Λεωφόρο επιβάλλεται να χαρίσουν ένα ζεστό χειροκρότημα στον Δημήτρη Κοροπούλη και τους παίκτες του, ώστε να τους δείξουν πως δεν είναι μόνοι σε αυτή τη δύσκολη μάχη.

 Ό,τι έχουμε είμαστε εμείς

Κακά τα ψέματα, ο Παναθηναϊκός και ο κόσμος του γεννήθηκαν για να παλεύουν μόνοι. Και στα εύκολα και στα δύσκολα, έμαθαν να έχουν μόνο ο ένας τον άλλο. Ας μην κάνουμε λοιπόν άλλες χάρες στους εχθρούς μας.

Αυτή η αλυσίδα δεν πρέπει να σπάσει ποτέ, γιατί πολύ απλά ό,τι έχουμε είμαστε εμείς.