Καλιούρης Blog: O Kόντης είναι ο Μαρκαριάν του 2025!

Και να λοιπόν που φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Δύο νίκες του Παναθηναϊκού ήταν ικανές να αντιστρέψουν εντελώς το κλίμα, με τον μηδενισμό και τη μιζέρια να δίνουν τη θέση τους στην αισιοδοξία. Άλλωστε όπως έχουμε πει η υπερβολή είναι ένα από τα βασικότερα χαρακτηριστικά των Ελλήνων και πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτό.

Ο άνθρωπος που τον «μεταμόρφωσε»

Αναμφίβολα μεγάλο μερίδιο στην αγωνιστική «μεταμόρφωση» του Παναθηναϊκού, καθώς και στα 2 υπερπολύτιμα «διπλά» με Γιουνγκ Μπόις και Παναιτωλικό, έχει ο άνθρωπος με τον οποίο θα ασχοληθούμε σε αυτό το μπλογκ. Ο προπονητής του «τριφυλλιού», Χρήστος Κόντης.

Επί της ευκαιρίας να ανοίξω μία παρένθεση λέγοντας πως είναι πρωτίστως ο προπονητής, Χρήστος Κόντης και δευτερευόντως ο άλλοτε βοηθός του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Και ο «νοών νοείτω». Κλείνει η παρένθεση.

Ο 50χρονος τεχνικός έχει δώσει ξανά στους παίκτες τη χαμένη τους αυτοπεποίθηση, ίσως και την πίστη πως η επιτυχία θα έρθει μέσα από το αγωνιστικό του πλάνο.

Την ίδια στιγμή φαίνεται πως τους έχει κερδίσει και σαν άνθρωπος, κάτι που αποτελεί το βασικότερο όλων. Άλλωστε όταν οι παίκτες είναι αποφασισμένοι να τα δώσουν όλα και για τον προπονητή τους, τότε αυξάνονται κατακόρυφα οι πιθανότητες επιτυχίας.

Τα ενθαρρυντικά στοιχεία

Μπορεί τα δείγμα που έχουμε να είναι μικρό, ωστόσο ήδη έχουμε δει κάποια πολύ ενθαρρυντικά στοιχεία στην εποχή Κόντη. Δηλαδή την εικόνα της ομάδας σε ένα ματς που όλα κύλησαν ομαλά και σε μία αναμέτρηση που συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Και στις δύο περιπτώσεις οι «πράσινοι» έκαναν και με το παραπάνω αυτό που έπρεπε, δίνοντας στον κόσμο τους πολλούς λόγους για χαμόγελα.

Ένα ακόμα στοιχείο που παίζει καθοριστικό ρόλο είναι πως ο Κόντης γνωρίζει άριστα που έχει έρθει, καθώς και τις απαιτήσεις που υπάρχουν.

Ξέρει το μέγεθος του συλλόγου και το πρωτάθλημα, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να αντιληφθεί την πίεση και το ευρωπαϊκό DNΑ. Αυτό που όσο και αν κάποιοι θέλουν, δεν πρόκειται να ξεθωριάσει ποτέ.

Όλα αυτά με οδηγούν σε μία διαπίστωση και ένα συμπέρασμα

Όλα αυτά με οδηγούν σε μία διαπίστωση και ένα συμπέρασμα. Όσον αφορά το πρώτο σκέλος, νομίζω πως ζούμε ένα «Deja Vu» από το μακρινό 2002.

Τότε που ο Σέρχιο Μαρκαριάν αντικατέστησε τον Φερνάντο Σάντος, με τον Πορτογάλο να αποχωρεί με 1 νίκη σε 4 ματς στο ελληνικό πρωτάθλημα και με την ομάδα να έχει εξασφαλίσει την παρουσία της στη φάση των ομίλων του Κυπέλλου Ουέφα.

Αυτή η «χρυσή» αλλαγή στον  «πράσινο» πάγκο (και τότε με έναν άνθρωπο που είχε περάσει ξανά από το σύλλογο και ήξερε άριστα την ομάδα και το πρωτάθλημα) οδήγησε τον Παναθηναϊκό σε μία εκπληκτική πορεία, καθώς και μία ανάσα από δύο «θαύματα».

Το πρώτο αφορούσε την πρόκριση στα ημιτελικά του Κυπέλλου Ουέφα και το δεύτερο την κατάκτηση του πρωταθλήματος, από μία ομάδα που ήταν στο απόλυτο μηδέν μετά τα τρία πρώτα ματς.

Τελικά και οι δύο μεγάλοι στόχοι χάθηκαν στις λεπτομέρειες. Όσον αφορά την Ευρώπη, το «τριφύλλι» πέτυχε μία πολύ σπουδαία νίκη στο πρώτο ματς για τα προημιτελικά, καθώς η ομάδα του Μαρκαριάν κέρδισε την ισχυρή Πόρτο του Ζοζέ Μουρίνιο μέσα στην Πορτογαλία! Το τελικό 1-0 διαμορφώθηκε χάρη στην κεφαλιά - ψαράκι του Εμάνουελ Ολισαντέμπε, μετά τη φοβερή σέντρα του Γιόνας Κόλκα.

Παρόλα αυτά η ρεβάνς της Λεωφόρου δεν εξελίχθηκε όπως θα ήθελε ο Παναθηναϊκός, καθώς η απουσία του Άγγελου Μπασινά στοίχισε πολύ στους γηπεδούχους (τραυματίστηκε στον αγώνα πρωταθλήματος με το Αιγάλεω).

Έτσι οι φιλοξενούμενοι πήραν την πρόκριση επικρατώντας με 2-0 στην παράταση, ενώ αργότερα έφτασαν ως την κατάκτηση του τροπαίου. Με αυτό τον τρόπο επιβεβαιώθηκε απόλυτα η πρόβλεψη του «Special One», καθώς ο Πορτογάλος τεχνικός είχε δηλώσει πως η ομάδα που θα περνούσε από αυτό το ζευγάρι θα κατακτούσε και το τρόπαιο.

Όσον αφορά το πολυπόθητο πρωτάθλημα, αυτός ο στόχος χάθηκε στη ισοβαθμία, με τον Ολυμπιακό να κατακτά τον τίτλο για έβδομη συνεχόμενη φορά.

Βέβαια για να συμβεί αυτό ήταν απαραίτητη η «ζούγκλα» της Ριζούπολης, ένα ματς που αποτελεί διαχρονικά την πιο ντροπιαστική στιγμή στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Το συμπέρασμα

Όλα όσα έγραψα με οδηγούν σε ένα συμπέρασμα. Ο Χρήστος Κόντης είναι ο Σέρχιο Μαρκαριάν του 2025 και ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να παραμείνει στο πόστο του, τουλάχιστον ως το τέλος της φετινής σεζόν. Άλλωστε εκτός από όλα τα άλλα, πρόκειται για έναν άνθρωπο που έχει κερδίσει και με το παραπάνω την απόλυτη αποδοχή των οπαδών, κάτι που η ιστορία μας διδάσκει πως είναι απαραίτητο συστατικό της επιτυχίας.

Η συγκεκριμένη επιλογή είναι μονόδρομος, αφού φαντάζει ως η μοναδική λύση για να ολοκληρωθεί η χρονιά με θετικό πρόσημο. Άλλωστε οι τελευταίοι προπονητές που πέτυχαν σε αυτό τον σύλλογο ήταν άνθρωποι με παρόμοιο στάτους. Δηλαδή χωρίς τρελό βιογραφικό, αλλά με ταπεινότητα, σοβαρότητα, γνώση του πρωταθλήματος, των απαιτήσεων και του μεγέθους του συλλόγους.

Ο λόγος για τους Νίκο Νιόπλια, Γιάννη Αναστασίου και Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Είμαι πεπεισμένος πως σε αυτή τη λίστα θα προστεθεί σύντομα και το όνομα του Κόντη.

Οι Σάντσες και Γερεμέγιεφ αποτελούν παραδείγματα προς μίμηση

Τέλος, Θα ήθελα να κλείσω αυτό το μπλογκ δίνοντας ένα πολύ μεγάλο μπράβο στους Ρενάτο Σάντσες και Αλεξάντερ Γερεμέγιεφ.

Ο πρώτος είδε τον ποδοσφαιρικό του πατέρα (τον Ρουί Βιτόρια) να απολύεται στη διάρκεια του Σεπτέμβρη, ενώ αγωνίζεται στη χώρα μας ως δανεικός από την Παρί Σεν Ζερμέν. Ο δεύτερος βγήκε από τη «ναφθαλίνη» μετά από αρκετό καιρό και ενώ το συμβόλαιό του εκπνέει τον Δεκέμβρη.

Οι δυο τους συνεργάστηκαν στο «χρυσό» γκολ επί του Παναιτωλικού, αποδεικνύοντας στην πράξη πως είναι άψογοι επαγγελματίες. Ως εκ τούτου, αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στους ίδιους, αλλά και σε αυτούς που εισηγήθηκαν την απόκτησή τους!