Καλιούρης Blog: Να κλείσει το στόμα όσων βιάζονται να τον «τελειώσουν»

To ημερολόγιο δείχνει 20 Σεπτεμβρίου 2025 και είναι γεγονός πως μπήκαμε επίσημα σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και απολαυστικά διήμερα κάθε αγωνιστικής χρονιάς.

Τι περιλαμβάνει αυτό το διήμερο

Σε αυτό που κάνεις πολύωρες συζητήσεις και αναλύσεις με τους φίλους σου για το ελληνικό ντέρμπι. Σε αυτό που ακούς δεκάδες απόψεις και επιχειρήματα. Άλλα είναι τόσο εύστοχα ώστε να εντυπωσιαστείς και άλλα που είναι ικανά να ρίξουν τα μαλλιά που έχεις στο κεφάλι σου (έχουν ήδη αρχίσει να ασπρίζουν οπότε μικρό το κακό).

Σε αυτό που όπου και αν πας, ή ότι και αν κάνεις, σκέφτεσαι συνεχώς το ίδιο πράγμα, αφού η αγωνία και η προσμονή σου έχουν χτυπήσει κόκκινο. 

Σε αυτό που κάθε χρόνο θα λογομαχήσεις με κάποιον περίεργο, που θα σου πει πως τα Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός δεν έχουν πλέον την αίγλη του παρελθόντος.

Σε αυτό που θα ξεκινήσεις από νωρίς ασφυκτικό πρέσινγκ στον Παναθηναϊκό φίλο σου που έχει αμάξι, ώστε να πάτε μαζί στο Κορωπί για να δείτε το «αιώνιο» ντέρμπι των Κ19.

Και φυσικά όταν αυτός σου πει «Θα πάμε, αλλά δεν χρειάζεται να τρελαίνεσαι, μικρά παιδιά είναι», εσύ θα του απαντήσεις «Δεν είναι μικρά παιδιά, είναι αγώνας απέναντι σε αυτούς. Αν δεν τρελαθώ για ματς με τον Ολυμπιακό πότε θα τρελαθώ;»

Διαβάσαμε και ακούσαμε πολλές ανυπόστατες υπερβολές

Φτάσαμε λοιπόν σε αυτό το σημείο, το οποίο βρίσκει το «τριφύλλι» με νέο προπονητή και γενικά σε μία πολύ δύσκολη κατάσταση. Αυτό φυσικά αποτέλεσε βούτυρο στο ψωμί των εκτός, αλλά και κάποιον εντός, να γράψουν τις κλασσικές ανυπόστατες υπερβολές που διαβάζουμε κάθε χρόνο.

«Ο Παναθηναϊκός δεν έχει ομάδα, οι παίκτες είναι λίγοι, η ομάδα είναι άρρωστη, η σεζόν είναι χαμένη». Αυτά και άλλα πολλά εμπριμέ ακούσαμε και διαβάσαμε τις προηγούμενες μέρες. Κακά τα ψέματα κάποιοι περίμεναν με μεγάλη ανυπομονησία την ευκαιρία και ο Παναθηναϊκός τους την έδωσε απλόχερα.

Όλα αυτά δεν έχουν βάση

Φυσικά όλα αυτά δεν έχουν βάση. Άλλωστε όταν μιλάμε για πρωταθλητισμό σε οποιαδήποτε χώρα, τίποτα δεν μπορεί να είναι ποτέ τόσο όμορφο, ή τόσο άσχημο όσο φαίνεται τον Σεπτέμβρη.

Και όποιος διαφωνεί μπορεί να δει όσα λέγονταν και γράφονταν πέρσι τέτοια εποχή για την ομάδα μπάσκετ. Με βάση αυτά το σύνολο του Αταμάν ήταν το μεγάλο φαβορί για το πρωτάθλημα, την Euroleague, την Liga Endesa, το ΝΒΑ και το διαγαλαξιακό. Ίσως και εξωγήινους αν έβρισκε στο δρόμο της, θα διαβάζαμε πως θα τους περάσει από πάνω.

Και τελικά; Τίποτα. Το απόλυτο τίποτα. Το μόνο που πανηγυρίσαμε είναι το Κύπελλο Ελλάδος και αυτό ουδείς το θυμάται πλέον. Φυσικά αυτό δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση μομφή προς το τμήμα και τα μέλη του, αλλά μία απόδειξη όσων έγραψα.

Το επιχείρημα των 15 ετών και η οπτική μου

Κάποιος θα μου απαντήσει πως στο ποδόσφαιρο το σενάριο είναι γνωστό, αφού βλέπουμε το ίδιο έργο συνεχώς εδώ και 15 χρόνια. Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω.

Κάθε σεζόν είναι εντελώς διαφορετική, αφού έχεις άλλο ρόστερ, άλλο (συχνά) προπονητή, άλλους αντιπάλους και τα ντέρμπι τα σφυρίζουν άλλοι διαιτητές. Σε κάθε σεζόν αναπτύσσεται μία διαφορετική δυναμική και ως εκ τούτου, πετυχαίνεις ή αποτυγχάνεις, πάντα με διαφορετικό τρόπο και για διαφορετικούς λόγους.

Το «Θείο» δώρο και η υποχρέωση

Ας μπούμε όμως στο ψητό. Όλα όσα ειπώθηκαν και γράφτηκαν είναι «Θείο» δώρο για τον Παναθηναϊκό. Και αυτό γιατί αποτελούν μία «χρυσή» ευκαιρία, ώστε να «τσαλακωθεί» ακόμα περισσότερο ο πληγωμένος εγωισμός των παικτών και να «πεθάνουν» στο γήπεδο.

Αυτή είναι η μοναδική τους υποχρέωση, καθώς και να αποδείξουν σε όλους (και πάνω από όλα στους εαυτούς τους) πως αξίζουν πολλά παραπάνω από όσα έχουν δείξει μέχρι σήμερα.

Ο επερχόμενος «τελικός» δίνει τη δυνατότητα στον Παναθηναϊκό να αντιστρέψει πλήρως το κλίμα, καθώς και να μεταφέρει την πίεση απέναντι. Άλλωστε μετά τη  «λευκή» ισοπαλία με την Πάφο, δεν νομίζω να περάσει απαρατήρητη μία ήττα από τον «τελειωμένο» και «άρρωστο» Παναθηναϊκό.

Όσο για το «τριφύλλι», είναι δεδομένο πως μετά δεν θα θυμάται κανείς τι συνέβη πριν. Μόνο τη νίκη στο «Classico». Άλλωστε το έχουμε ξαναδεί και αυτό το έργο. Στην Ελλάδα είμαστε.

Το συμπέρασμα

Εν κατακλείδι μπορώ να πω με βεβαιότητα πως κατά την άποψή μου τίποτα δεν τελείωσε. Όλα τώρα αρχίζουν. Και φυσικά δεν υπάρχει καλύτερο σενάριο εκκίνησης από μία νίκη σε ντέρμπι.

Όλα όσα γράφτηκαν και ειπώθηκαν τις προηγούμενες μέρες επιβάλλεται να μεταφερθούν σε όλους τους παίκτες. Και τότε θα είναι στο χέρι τους (με τη βοήθεια του Κόντη) να μας δώσουν πολλούς λόγους να χαμογελάμε το βράδυ της Κυριακής.

Ως τότε υπομονή, χαμόγελο, θετική σκέψη και πίστη. Πίστη σε αυτό που τόσο θέλουμε και οι απέναντι φοβούνται.

Kαι αν μία στο εκατομμύριο στραβώσει η δουλειά; Σε αυτή την περίπτωση μόνο ένα πράγμα είναι σίγουρο.

ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ, ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΠΑΝΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ...