Καλιούρης Blog: Οι ατελείωτες συζητήσεις για το παρελθόν δεν οδηγούν πουθενά!

Η αλήθεια είναι πως στα 31 χρόνια που βρίσκομαι σε αυτό τον κόσμο, έχουν υπάρξει δεκάδες φορές που αδυνατώ να καταλάβω την λογική τον γύρω μου.

Είμαι άραγε τόσο παράξενος, ή είμαι απλά κάποιος που ζει στον δικό του κόσμο και αντιλαμβάνεται διαφορετικά την πραγματικότητα; Φυσικά απάντηση δεν πήρα και δεν θα πάρω ποτέ. Ως εκ τούτου έμαθα να ζω έτσι. Παρόλα αυτά η προσέγγιση των γύρω μου δεν παύει ποτέ να με εκπλήσσει.

Στο ίδιο έργο θεατής

Κάτι ανάλογο βιώνω και τις τελευταίες ώρες, όσον αφορά το μείζον θέμα που ονομάζεται ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός. Και αυτό γιατί παρατηρώ πως μετά τη συνέντευξη του Γιάννη Αλαφούζου, τόσο ο περίγυρός μου, όσο και ο κόσμος των social media, ασχολείται αποκλειστικά με το παρελθόν.

Δηλαδή το τράβηγμα της πρίζας, τα 15 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα, τον Ιβάν Γιοβανοβιτς, τον Γιάννη Παπαδημητρίου, το πρωτάθλημα του 2023 και άλλα πολλά εμπριμέ.

Όλο αυτό δεν έχει κανένα νόημα

Κατά την άποψη μου όλες αυτές οι ατελείωτες συζητήσεις με πρόσωπα και καταστάσεις που έχουν μπει για τα καλά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, δεν έχουν καμία ουσία.

Αφενός γιατί σήμερα γίνεται μία πολύ σοβαρή προσπάθεια στο σύλλογο, κάτι που είναι ξεκάθαρο από την παρουσία των Ράφα Μπενίτεθ,  Μιγκέλ Άνχελ Κορόνα, Φράνκο Μπαλντίνι, Τάκη Φύσσα και Θόδωρου Ελευθεριάδη.

Και αφετέρου γιατί κατ' εμέ στον πρωταθλητισμό υπάρχει ένας βασικός κανόνας και όποιος δεν τον σέβεται είναι καταδικασμένος να αποτύχει. Τόσο η χαρά της επιτυχίας, όσο και η στεναχώρια της αποτυχίας, πρέπει να κρατούν έως 24 ώρες.

Από εκεί και πέρα όλος ο οργανισμός, αλλά και οι οπαδοί, θα πρέπει να επικεντρώνονται αποκλειστικά στο αύριο και τον δύσκολο στόχο που ακολουθεί. Κατά την άποψή μου αυτή η οπτική είναι μονόδρομος αν θέλεις να πρωταγωνιστήσεις, είτε απέχεις από τους τίτλους 1 μέρα, είτε 100 χρόνια. Η λογική πρέπει να είναι πάντα η ίδια.

Η σκληρή και καλοπροαίρετη κριτική είναι απαραίτητη

Φυσικά να ξεκαθαρίσω πως όλα όσα είπα δεν αναιρούν το γεγονός πως η σκληρή και η καλοπροαίρετη κριτική είναι πάντα καλοδεχούμενη και απαραίτητη. Αρκεί να αφορά τους πρωταγωνιστές του σήμερα και με γνώμονα όσα μπορούν ή δεν μπορούν να προσφέρουν στο παρών και το μέλλον. Σε άλλη περίπτωση δεν έχει κανένα νόημα.

Το συμπέρασμά μου

Εν κατακλείδι θέλω να εκφράσω την άποψη πως η παρελθοντολαγνεία και η προσωπολατρεία δεν οδηγούν πουθενά, παρά μόνο σε ατελείωτες συζητήσεις που φέρνουν εσωστρέφεια. Κάτι που φυσικά αποτελεί βούτυρο στο ψωμί των «εχθρών» μας.

Εξυπακούεται πως η εν λόγω οπτική παραμένει ίδια και απαράλλακτη ανεξάρτητα από τα πρόσωπα. Εξάλλου όλοι έχουμε ημερομηνία λήξης, σε αντίθεση με τον γίγαντα Παναθηναϊκό που δεν θα πεθάνει ποτέ.

Το παράδειγμα

Για του λόγου το αληθές, να σημειώσω πως η σκέψη μου ήταν η ίδια ακόμα και το καλοκαίρι του 2012, όταν ο Αργύρης Πεδουλάκης αντικατέστησε τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς στην τεχνική ηγεσία της ομάδας μπάσκετ.

Φυσικά και τότε αισθανόμουν ευγνώμων και ήταν δεδομένο πως δεν θα ξεχάσω ποτέ, όσα πρόσφερε στον σύλλογο ο κορυφαίος.. Ωστόσο τον «άρχοντα των δαχτυλιδιών» τον άφησα πίσω μου, γιατί πολύ απλά ο μεγάλος Παναθηναϊκός δεν τελειώνει σε κανένα πρόσωπο. Και φυσικά γιατί η ιστορία γράφεται μόνο από τους παρόντες.

Η προσέγγιση δεν αλλάζει

Ίδια και απαράλλακτη πρέπει να είναι κατά τη γνώμη μου η προσέγγιση και στο ποδόσφαιρο, εκεί που όσοι εργάστηκαν στο τμήμα στο πρόσφατο παρελθόν, δεν πρόσφεραν ούτε το 1/100 σε σχέση με τον «Ζοτς». Οπότε καλό είναι να μπουν οριστικά εκεί που ανήκουν, δηλαδή στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Ο μεγαλύτερος ελληνικός κάνει επιτέλους μία πολύ σοβαρή προσπάθεια, στην οποία δεν περισσεύει κανείς. Σε αυτή τη νέα εποχή κυριαρχούν ποδοσφαιράνθρωποι με πολύ «βαρύ» βιογραφικό και πολλές παραστάσεις από το υψηλότερο επίπεδο.

Ως εκ τούτου η μιζέρια και η εσωστρέφεια δεν έχουν καμία θέση σε αυτή τη νέα αρχή, τουλάχιστον για όσους αγαπούν τον σύλλογο και όχι κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο.

Η αγκαλιά και η «αλήτικη» αγάπη

Ο δρόμος προς την επιτυχία είναι πάντα ανηφορικός και δύσβατος, ωστόσο απαραίτητο συστατικό αυτής είναι η συσπείρωση. Αρχής γενομένης από το ματς με τον Πανσερραϊκό, καλό είναι άπαντες να «αγκαλιάσουμε» τους πρωταγωνιστές του σήμερα και να σταθούμε στο πλάι τους σε όλες τις επερχόμενες «μάχες». 

Κακά τα ψέματα, ο Παναθηναϊκός σε αντίθεση με τους ανταγωνιστές του, επέλεξε να πορεύεται ολομόναχος σε όλη την πορεία της ένδοξης ιστορίας του. Ποτέ δεν θέλησε να κάνει λυκοφιλίες, ούτε να επενδύσει στις δημόσιες σχέσεις, ούτε καν να δεχθεί την εξωαγωνιστική βοήθεια που του προσφέρθηκε.

Η μόνη βοήθεια που δέχθηκε να έχει είναι αυτή των οπαδών του. Και αυτή την «αλήτικη» αγάπη την αξίζει και με το παραπάνω. Χωρίς όρους και προϋποθέσεις!