Ο... χαμός στο γήπεδο ήταν ο ορισμός του «στις χαρές και στις λύπες μαζί»!

Οι πρόσφατες δηλώσεις του Γιώργου Μπαρτζώκα, μετά το - συνηθισμένο, ειρωνικό - ξέσπασμα απέναντι στη Βιλερμπάν, άνοιξαν ένα παράθυρο… νοσταλγίας προς το παρελθόν για τους οπαδούς του Παναθηναϊκού. Ένα παρελθόν όμως που, όπως φαίνεται, στη μνήμη του προπονητή του Ολυμπιακού παρουσιάζεται όπως ο ίδιος θα ήθελε να είναι και απέχει πολύ απ’ την πραγματικότητα.

Ο Έλληνας τεχνικός βρισκόταν μάλλον σε... σύγχυση και θέλησε να σταθεί στη «γκρίνια» του ελληνικού κοινού, κάνοντας μια αναδρομή στο 2010 και στο περίφημο Μαρούσι - Παναθηναϊκός για το Top-16 της EuroLeague. Εκεί, σύμφωνα με τον ίδιο... «δεν φαντάζεστε τι γινόταν στο γήπεδο», παρότι απέναντι βρισκόταν ένας Παναθηναϊκός του Ζέλικο Ομπράντοβιτς που εκείνη την εποχή σάρωνε τίτλους.

Μόνο που η πραγματικότητα - όσο κι αν ενοχλεί - είναι λίγο διαφορετική από την αφήγηση. Στις 4 Φεβρουαρίου του 2010, το Μαρούσι πράγματι επικράτησε του Παναθηναϊκού με 80-78 στο ΟΑΚΑ, σε ένα αποτέλεσμα - έκπληξη. Ήταν μια πολύ άσχημη ήττα για το «τριφύλλι», που μέχρι πριν λίγους μήνες έραβε το 5ο αστέρι του και εκείνη τη σεζόν είχε δημιουργηθεί - ξανά - για μεγάλα πράγματα. Όλα σωστά μέχρι εδώ. 

Αυτό που μάλλον… ξεθωριάζει στη μνήμη του Γιώργου Μπαρτζώκα είναι το τι ακολούθησε. Γιατί, παρά το σοκ της ήττας και τον αποκλεισμό που τελικά ήρθε, ο Παναθηναϊκός δεν βυθίστηκε σε κάποιο χάος. Αντιθέτως, εκείνη την περίοδο φάνηκε ξεκάθαρα κάτι που διαχρονικά χαρακτήριζε τον σύλλογο: τη σχέση κόσμου και ομάδας. Χωρίς υπερβολές, χωρίς υστερίες, χωρίς το αφήγημα της καταστροφής, οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού έδειξαν ότι ήταν «και στα δύσκολα μαζί με την ομάδα», καθώς χιλιάδες από αυτούς έδειξαν τη στήριξή τους στους παίκτες και τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς έξω από το ΟΑΚΑ, μία ημέρα αργότερα. 

Ο Ομπράντοβιτς ανέλαβε την ευθύνη, όπως έκανε πάντα. Η ομάδα συνέχισε χωρίς πανικό, χωρίς να χαθεί η εμπιστοσύνη. Και κυρίως, χωρίς να επιβεβαιωθεί το σενάριο ενός «γηπέδου στο οποίο γινόταν χαμός», όπως περίπου παρουσιάστηκε - κάτι παραπάνω από - 15 χρόνια μετά.

Ίσως, τελικά, ο χρόνος να μεγαλοποιεί τις αναμνήσεις. Ίσως πάλι, όταν έχεις ανάγκη να εξηγήσεις τη γκρίνια του παρόντος, να ανατρέχεις σε ένα παρελθόν όπως σε βολεύει να το θυμάσαι. Σε κάθε περίπτωση, η ιστορία έχει γραφτεί και δεν αλλάζει: ο Παναθηναϊκός εκείνων των χρόνων ήξερε να χάνει, ήξερε να σηκώνεται και - κυρίως - ήξερε να πορεύεται χωρίς δράματα.

Όσο για το «τι γινόταν στο γήπεδο»; Μάλλον δεν γινόταν αυτό που σήμερα παρουσιάζεται. Απλώς, κάποιοι θυμούνται ό,τι θέλουν, επειδή τους... αρέσει να λένε τη λέξη «Παναθηναϊκός» όπου κι αν βρίσκονται.