Πρίντεζης Blog: Όταν πέφτεις στις… δαγκάνες του «επτάστερου»!

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, όταν ο Παναθηναϊκός βρίσκεται με τη πλάτη στον τοίχο, όταν πλέον τα προγνωστικά δεν είναι υπέρ του, όταν η πίεση του… πρέπει έχει μεγαλώσει, βρίσκει τον τρόπο για να ξεγλιστρήσει. Βρίσκει τον τρόπο για να αντιδράσει, να πεισμώσει, να βγει από μέσα του ο αθλητικός εγωισμός του στιλ, «δεν είμαι αυτό που δείχνω». Ομολογώ πως όταν ο Παναθηναϊκός βρέθηκε στο -13 (58-45) στο 25’, είχα μια κρυφή ελπίδα πως ακόμα τίποτα δεν έχει τελειώσει γιατί απλά δεν είναι ο Παναθηναϊκός προτού πάρει τον Φαρίντ. Δεν είναι ο Παναθηναϊκός του Ερυθρού Αστέρα, του Μιλάνου, του Μονακό, της Βαλένθια. Είναι ο Παναθηναϊκός που «έπνιξε» Φενέρ και Χάποελ.

Από το 25' και έπειτα, άλλαξε η (αμυντική) λογική με τον Σορτς να είναι ο... εγκέφαλος

Ναι δεν είναι σωστό να κυνηγάει διαφορές γιατί κάπου η φάση θα στραβώσει και δεν θα μπορέσει να γυρίσει τη κατάσταση. Ένα είναι βέβαιο. Το γεγονός πως διαθέτει προσωπικότητες που μέσα τους νιώθουν πως αν ανεβάσουν ένταση στην άμυνα, πως αν βελτιώσουν μερικές λεπτομέρειες στο παρκέ, τότε θα κάνουν την ανατροπή και μάλιστα και με άνεση. Εχουν το feeling της ομάδας που ξέρει τι πρέπει να κάνει ακόμα και αν είναι σε τρικυμία, όπως ήταν μέχρι το 25’. Στο σημείο που άλλαξε η λογική.

Στα τελευταία 15’ είδα και είδαμε τον Παναθηναϊκό που πάει… σφαίρα για το φάιναλ φορ. Με σκληράδα στην άμυνα, με τον Τι Τζέι Σορτς να μπαίνει στα παπούτσια του Κώστα Σλούκα (όχι δεν συγκρίνω τους παίκτες) και να πραγματοποιεί τη κορυφαία εμφάνιση του με τη φανέλα του Παναθηναϊκού είτε δημιουργικά είτε αμυντικά είτε οργανωτικά. Ταυτόχρονα ο Κέντρικ Ναν είχε πιο καθαρό μυαλό και «χτύπησε» όλες τις αδυναμίες της Ζαλγκίρις μέσα και έξω από το καλάθι ενώ ήταν άκρως σημαντική η επιστροφή του Κένεθ Φαρίντ ο οποίος με τη συγκλονιστική του άμυνα, αναχαίτισε όλες τις πικ εν ρολ επιθέσεις των γηπεδούχων πέρα του μπλοκ που έκανε στον Ράιτ (τρομερός ο τρόπος που του είπε «όχι»).

Ο Ομέρ που τον κράτησε και η ορμή του Οσμαν

Δεν γίνεται να μη σταθώ στον Ομέρ Γιούρτσεβεν. Ο Τούρκος σέντερ ήταν ο μόνος – ουσιαστικά – που κράτησε επιθετικά τους «πράσινους» μέχρι το 25’ και ήταν ο καλύτερος ψηλός της ομάδας μέχρι εκείνο το σημείο σε σχέση με τους Χολμς (θα βρει τον ρυθμό του μέσα από τα παιχνίδια) – Φαρίντ. Last but not least, ο κορυφαίος Τσέντι Οσμαν. Αλήθεια πόσο διαφορετική θα ήταν η πορεία της ομάδας αν δεν είχε τραυματιστεί; Δεν θα μάθουμε ποτέ. Το θέμα είναι ότι μας είχε λείψει. Η ορμή που έχει στο παιχνίδι, η ενέργεια που έβγαλε στην άμυνα, η θέση «4» που έχει δώσει το 2/2 (και με την Χάποελ), τα μις-ματς που σημάδεψε με επιτυχία και γενικότερα το πάθος του, προσέφεραν τη σπουδαία αυτή απόδραση.