Γκαραγκάνης Blog: Χρονιά έτσι, δεν βγαίνει...

Συγνώμη για το πρώτο ενικό... Χρησιμοποιώ συχνά τη λέξη «ντροπή» στον σχολιασμό της Παναθηναϊκής επικαιρότητας. Τα τελευταία χρόνια επιχειρώ να την ελαττώσω. Όχι πάντα με επιτυχία. Οι συνθήκες που, κοινωνικά, βιώνουμε, όμως, θα πρέπει να απαγορεύσουν τη χρησιμοποίησή της σε οτιδήποτε έχει να κάνει με τον αθλητισμό. Είναι τόσο ντροπιαστικές, άλλωστε, οι συμπεριφορές ανθρώπων, οι οποίοι κρατούν τις τύχες της χώρας στα χέρια τους, που μιλώντας για μπάλα, στην πλούσια ελληνική γλώσσα, υπάρχουν άλλες λέξεις να αποτυπώσουν την πραγματικότητα. Δεν είναι ντροπή, λοιπόν, η ήττα από την Γκόου Αχέντ Ιγκλς με ανατροπή στο ΟΑΚΑ.

Ούτε η χρησιμοποίηση του συγκεκριμένου σταδίου από τον Παναθηναϊκό, σε αυτήν την κατάσταση, όπως, εγώ, λανθασμένα είπα στο OPEN την περασμένη Δευτέρα. Οι άπειροι, στην Ευρώπη, Ολλανδοί βρίσκονται στη θέση 123 του UEFA Ranking, με βάση τον συντελεστή της χώρας τους. Για παράδειγμα, η Τσέλιε είναι στη θέση 120, ενώ οι Πάφος και Καϊράτ τού Champions League στις 145 και 266 αντίστοιχα. Απλά, πάντα, στον Παναθηναϊκό η αποτυχία βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να προκαλέσει μεγαλύτερη ζημιά, με παράμετρο τα δεκαπέντε χρόνια δίχως Πρωτάθλημα και τη διοίκηση, δεκατριών ετών, του Γιάννη Αλαφούζου. Όπως γίνεται αντιληπτό, όλη αυτή η κατάσταση έχει δημιουργήσει μία θηλιά γύρω από τον λαιμό της ομάδας.

Είναι γνωστό και χιλιοειπωμένο ότι ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός είναι ο μοναδικός αθλητικός οργανισμός στον κόσμο, ο οποίος δίνει «τελικούς» από τον Ιούλιο. Πουθενά δεν συμβαίνει, ουδείς μπορεί να το «σηκώσει» και, φυσικά, πρόοδος κάτω από τέτοιες συνθήκες δεν γίνεται να υπάρξει. Έτσι, με τις προκρίσεις και τις νίκες, το Τριφύλλι κερδίζει κάποιες ημέρες/ώρες ηρεμίας και γαλήνης. Όταν, νομοτελειακά, θα έρθει η ήττα/γκέλα, τότε διαλύεται το σύμπαν. Στο 1-2 από τους Ολλανδούς η απαξίωση έφτασε πάλι στο αποκορύφωμα. Για τον Κόντη, το ρόστερ, φυσικά τη διοίκηση, για τους δημοσιογράφους, για όλους και όλα... Πλέον, δεν έχει νόημα να υπάρξει και μία ενδελεχής μελέτη, η οποία εύκολα θα αποδείξει ποιοι/που/πότε/γιατί/πως έφεραν τον σύλλογο, εδώ και χρόνια, σε αυτό το σημείο. Και τώρα, δυστυχώς, έχουν βγει από το κάδρο ευθυνών...

O Παναθηναϊκός φλερτάρει με την απαξίωση

Δεν υφίσταται η απαραίτητη ψυχραιμία, ώστε να αναλυθούν τα λάθη του παρελθόντος, να τονιστούν οι παράγοντες εγκαθίδρυσης της παρούσας διοίκησης στα Παναθηναϊκά δρώμενα και να προκύψει μία ανάλυση, η οποία θα αναδείξει και θα επιλύσει το πρόβλημα. Έτσι, το ΔΕΝ ΦΤΑΙΣ ΕΣΥ έγινε ΦΤΑΙΣ ΓΙΑ ΟΛΑ ΕΣΥ... Δεν έχει κανένα νόημα η τεχνική ανάλυση για το πώς έχασε από τους «αετούς» της Ολλανδίας ο Παναθηναϊκός. Το ευρωπαϊκό του dna δεν πλήττεται από ήττες στο γήπεδο, όπως επλήγη, για παράδειγμα, από το ευρωπαϊκό ban και τον, για λίγο, αφανισμό του. Το συμπέρασμα όλων αυτών των καταστάσεων είναι πώς ο Παναθηναϊκός, πλέον, αποτελεί έναν μόνιμο στόχο, εκτός και εντός των τειχών.

Ένα... πεδίο βολής φθηνό, που έγραψε για αλλότρια πράγματα πριν σαράντα, περίπου, χρόνια ο Άλκης Αλκαίος, επάνω στο οποίο ο καθένας ξεσπάει. Η χρονιά αυτή είναι η πιο δύσκολη των τελευταίων ετών. Όχι μέχρι την επόμενη. Γενικά. Η ακροβασία του Τριφυλλιού, ανάμεσα στη σχετική ησυχία (στις νίκες) και την ολοκληρωτική απαξίωση/καταστροφή (στις γκέλες), είναι η πιο επικίνδυνη κατάσταση. Θα πρέπει να γίνει κάτι μεγάλο, ώστε να αλλάξει όλο αυτό... Όλα τα υπόλοιπα λογίζονται ως ημίμετρα στην κριτική, για το αν έπρεπε να βγει αλλαγή ο Σφιντέρσκι ή όχι, ή για το κάθε πότε παίζει καλά ο Σιώπης. Τούτα έχουν αξία, στις ομάδες που λειτουργούν κανονικά και που δεν παλεύουν, καθημερινά, για να «ζήσουν».