Γουλής Blog: Ο Παναθηναϊκός λειτούργησε για πρώτη φορά μετά από καιρό πολύ νηφάλια στο θέμα Κόντη

Ο Παναθηναϊκός πάει με ηρεμία μετά από καιρό σε διακοπή για «παράθυρο» εθνικών ομάδων (έπειτα απ’ αυτή την πολύτιμη νίκη επί του Ατρόμητου), πρώτα απ’ όλα στο αγωνιστικό τμήμα, προκειμένου να μπορέσει να δουλέψει η ομάδα με καλύτερες και με πολύ πιο «κανονικές» συνθήκες. Με σερί προπονητικών μονάδων κι όχι υπό την τεράστια πίεση του Πέμπτη-Κυριακή-Πέμπτη και των σερί αγώνων, που άφησαν ως τώρα στον Χρήστο Κόντη και στο τιμ του μόλις 4-5 «καθαρές» προπονήσεις για να εργαστούν με την ομάδα και να προσπαθήσουν να αλλάζουν πράγματα.

Ξέρετε, οι... απ’ έξω καμιά φορά τα βλέπουμε όλα πολύ πιο «χαλαρά», όμως η παραπάνω συνθήκη έχει τεράστια διαφορά για κάθε προπονητή, πόσω μάλλον δε όταν αναλαμβάνει μεσούσης της περιόδου, για να μπορέσει να αλλάξει στην ουσία και στη βάση τους κάποια πράγματα. Κι επιβάλλεται καμιά φορά κι όλοι εμείς οι εκτός ομάδας (και δεν αφαιρώ απ’ την κουβέντα εμάς τους δημοσιογράφους) να καταλαβαίνουμε λίγο καλύτερα τις συνθήκες με τις οποίες λειτουργεί ένα ποδοσφαιρικό τμήμα και πόσο πολύ μπορούν τέτοιες λεπτομέρειες -που στα δικά μας μάτια φαντάζουν... ασήμαντες- να επηρεάζουν τα πάντα.

Ακόμη πιο σημαντικό είναι στα δικά μου μάτια και το γεγονός πως ο Παναθηναϊκός πηγαίνει στο break με ξεκάθαρη εικόνα κι ορίζοντα πλέον όσον αφορά το θέμα του προπονητή. Με τον Χρήστο Κόντη να είναι και να παραμένει ο προπονητής της ομάδας, σε μία απόφαση που για πολλούς πέρασε από διαφορετικά στάδια, όμως στο τέλος της ημέρας το κλαμπ λειτούργησε για πρώτη φορά πολύ νηφάλια.

Γιατί ήταν σωστή η απόφαση σ’ αυτό το timing

Ναι, ο Παναθηναϊκός μίλησε με προπονητές (Ρότζερ Σμιντ, Σεργκέι Ρεμπρόφ, Μαρκ Φαν Μπόμελ), κατέληξε για αρκετές ημέρες στο όνομα του Σεργκέι Ρεμπρόφ με τον οποίο έφτασε σε προφορική συμφωνία, όμως στο τελικό «ζύγι» η απόφαση που πάρθηκε (αν δεν γίνει κάτι συγκλονιστικά... ανατρεπτικό, διότι σ’ αυτή την ομάδα έχουμε μάθε να τα… περιμένουμε όλα πια) ήταν η σωστή και η ενδεδειγμένη ως προς το timing.

Θα μου πείτε «...ναι ρε φίλε, αλλά αν ήταν ελεύθερος ο Ρεμπρόφ και δεν είχε το όλο θέμα με την εθνική Ουκρανίας, απ’ την οποία προφανώς δεν μπορεί να απεγκλωβιστεί σ’ αυτή τη φάση, πιθανότατα θα κάναμε άλλη κουβέντα σήμερα».

Συμφωνώ απόλυτα. Εάν τα δεδομένα με τον άλλοτε πολύ σπουδαίο Ουκρανό άσο (και προπονητή με επιτυχίες σε πολύ «safe» περιβάλλοντα) και την εθνική Ουκρανίας ήταν διαφορετικά, αυτή την ώρα ίσως και να ήταν ήδη στο Κορωπί.

Επειδή όμως το ποδόσφαιρο είναι κάτι πολύ «δυναμικό», γεμάτο από αλλαγές δεδομένων, είναι πολύ βασικό το γεγονός πως η διοίκηση κι εν προκειμένω ο ιδιοκτήτης του Παναθηναϊκού Γιάννης Αλαφούζος, αφουγκράστηκε σωστά ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ αυτό που είχε πραγματική ανάγκη εκείνη την στιγμή η ομάδα και το ποδοσφαιρικό τμήμα.

Στην ομάδα γίνονται πια «κανονικά» πράγματα

Έναν προπονητή ΚΑΝΟΝΙΚΟ κι όχι με «υπηρεσιακή στάμπα», ο οποίος θα είχε τα... αυγά να πέσει στη «φωτιά» και να βγάλει την ομάδα από εκεί πριν «καεί» η σεζόν προτού καλά-καλά φορέσουμε χειμωνιάτικα. Έναν άνθρωπο ο οποίος θα γνώριζε πολύ καλά όλες τις παθογένειες, τα καλά και τα στραβά και τα... ανάποδα αυτού του κλαμπ και δεν θα χρειαζόταν ούτε μέρα για να κατανοήσει τι πρέπει να κάνει για να αλλάξει την κατάσταση προς το καλύτερο.

Στον Παναθηναϊκό γίνονται εδώ και δυόμισι εβδομάδες «κανονικά» πράγματα κι αυτό «φωνάζει» πια από μακριά. «Και οι Γκόου Αχέντ Ιγκλς;» θα πει μία άλλη φωνή απ’ το... ακροατήριο.

Μεγάλο «κάζο» αδερφέ, δεν το συζητάμε και ντροπιαστικό, όμως αν θέλουμε να το δούμε καθαρά, ψυχρά και ποδοσφαιρικά ήταν ένα ματς στο οποίο ο Παναθηναϊκός έπαιζε μόνος του για 70 λεπτά και κατάφερε να το... χάσει. Διότι τις παθογένειες και τις ανασφάλειες που κουβαλάει πάνω της θέλει χρόνο να τις αποβάλει και να λειτουργήσει ξανά σαν «κανονικός» Παναθηναϊκός σε όλα τα επίπεδα.

Αν ερχόταν τώρα (κι) άλλος «νέος» προπονητής...

Απ’ την άλλη όμως, δεν μπορεί να παραβλέπει κανείς την αλλαγή σ’ όλο τον τρόπο παιχνιδιού μίας ομάδας, η οποία βγαίνει στο γήπεδο με διάθεση να παίξει κανονική μπάλα, να πάρει την κατοχή, να πιέσει σωστά, να λειτουργήσει κάτω από σχέδιο κι αρχές. Άστοχη; Ναι... Δύσκολη στο γκολ με αποτέλεσμα να μεγαλώνει η πίεσή της σε κάθε αγώνα; Σαφώς κι αυτό είναι το πρώτο που πρέπει να διορθώσει.

Με έναν άλλον προπονητή, όλο αυτό θα πήγαινε... περίπατο και θα έπρεπε ξανά μεσούσης της περιόδου, ο Παναθηναϊκός να αλλάξει για άλλη μία φορά αγωνιστικό «δέρμα» και ποδοσφαιρική φιλοσοφία, με το μυαλό των ποδοσφαιριστών... κονιορτοποιημένο, απ’ τις αλλεπάλληλες αλλαγές.

Γι’ αυτό και θεωρώ πως μετά από καιρό πάρθηκε μία σωστή -στρατηγικά- απόφαση η οποία στη φάση που βρίσκεται ο Παναθηναϊκός μόνο καλύτερο μπορεί να τον κάνει μέσα στο γήπεδο. Αρκεί να υπάρχει η υποστήριξη ΟΛΟΥ του οργανισμού, χωρίς «ναι μεν, αλλά...».

Ας κοιτάξουν ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ όλοι μία φορά προς την ίδια κατεύθυνση. Και θα αντιληφθούν πως την τελευταία φορά που συνέβη αυτό, η ομάδα (αλλά κι ο ίδιος ο οργανισμός) ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση και πραγματικά ανταγωνιστική προς όλους τους «απέναντι».