Γουλής Blog: Να γίνει επιτέλους πράξη η λέξη «σταθερότητα» στον Παναθηναϊκό μέσα απ’ τον Μπενίτεθ

Συζητάμε ποδοσφαιρικά -πέρα απ’ τα ξεκάθαρα διαιτητικά «εγκλήματα» του Γερμανού... elite (Θου Κύριε) Φέλιξ Τσβάιερ και του συμπατριώτη του VAR Γκίντερ Αλεξάντερ Μάρτιν Περλ στο «Βικελίδης» που αναλύσαμε απ’ το βράδυ της Κυριακής (19/10)- και προσπαθούμε να βγάλουμε μία... άκρη, γιατί ο Παναθηναϊκός για άλλη μία φορά φέτος ενώ πήρε προβάδισμα στο σκορ, δεν μπόρεσε να το κρατήσει ως το τέλος και να πάρει το «τρίποντο» απέναντι στον Άρη.

Διότι όλο αυτό δεν έχει γίνει μια και δυο, αλλά ειδικά φέτος το έχουμε δει στις τέσσερις απ’ τις πέντε φορές που το «τριφύλλι» προηγήθηκε σε παιχνίδια του στη Super League και δεν έφτασε εντέλει στο τρίποντο (δεν υπολογίζω το ματς με τον Παναιτωλικό, όπου πήρε τη νίκη με buzzer-beater γκολ του Γερεμέγεφ στο 90’+5’).

Κι όλο αυτό δείχνει να είναι όχι μόνο θέμα ψυχολογίας, αλλά και νοοτροπίας και μίας μόνιμης ανασφάλειας που βγάζει ο Παναθηναϊκός στο παιχνίδι του. Και πολλές φορές δεν «επενδύει» άμεσα στο προβάδισμά του για να βρει δεύτερο γκολ και να στείλει το ματς για... ύπνο, αλλά μένει πάνω στο «εύθραυστο» ένα γκολ διαφοράς και στο τέλος την «πατάει».

Εμβαθύνοντας στα αίτια αυτού του επαναλαμβανόμενου «λάθους» που κοστίζει πανάκριβα σε βαθμούς για το «τριφύλλι», υπάρχει μία πολύ απλή, αλλά απόλυτα ποδοσφαιρική «απάντηση»: Το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός έχει αλλάξει πέντε προπονητές μέσα σε 22 μήνες και πάει πλέον για τον... έκτο με την επικείμενη πρόσληψη του Ράφα Μπενίτεθ και με τον Χρήστο Κόντη να έχει διπλή «θητεία» μέσα σ’ αυτή την περίοδο απ’ τα τέλη Δεκεμβρίου 2023 κι έπειτα.

Καμία σταθερότητα, καμία ενιαία φιλοσοφία, ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΙ ΕΞΕΛΙΞΗ, αλλά μία διαρκής διαδικασία αλλαγής απ’ το ένα ποδοσφαιρικό μοντέλο στο άλλο, δίχως κεντρική ιδέα και σταθερές, μέσα σ’ ένα περιβάλλον όπου όλα τροποποιούνται κάθε λίγους μήνες, με αποτέλεσμα ο Παναθηναϊκός να βγάζει δεκάδες ανασφάλειες ως ομάδα κι ως γκρουπ μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Όσους παίκτες κι αν έχει αλλάξει, που ειδικά την τελευταία διετία ΔΕΝ είναι και λίγοι...

Το πρώτο σωστό βήμα για τη «ρίζα»

Δεν ξέρω τι θα κάνει ο Φράνκο Μπαλντίνι ως σύμβουλος του Γιάννη Αλαφούζου κι ως ένα πρόσωπο που θα έχει πια σημαίνοντα ρόλο σ’ όλη αυτή τη διαδικασία των κοσμογονικών αλλαγών που έχουν ξεκινήσει.

Μπορεί να τον θυμόμαστε σε δύο χρόνια από σήμερα, όπως θυμόμαστε τον... Αντρέα Στραματσόνι. Μπορεί, ωστόσο, να κάνει και μία δουλειά η οποία θα έχει όντως αντίκρισμα στην καθημερινότητα και στις δομές του Παναθηναϊκού. Αυτό μόνο ο χρόνος και η δουλειά που θα κάνει πίσω απ’ τις... κάμερες.

Αν πάντως, ισχύει πως όταν ανέλυσε την κατάσταση των τελευταίων ετών, ένα απ’ τα πρώτα πράγματα που είπε στον Γιάννη Αλαφούζο, ήταν πως «...πρέπει ως κλαμπ να υπάρχει μία σταθερότητα και συνέχεια στο θέμα του προπονητή», στα δικά μου μάτια ο Ιταλός έχει κάνει ένα πρώτο σωστό βήμα για να πατήσει, πάνω στη «ρίζα» ενός πολύ σημαντικού προβλήματος του Παναθηναϊκού.

Κανένα κλαμπ δεν προοδεύει όταν αλλάζει προπονητή κάθε 5, 6 ή 7 μήνες, έστω κι αν σε κάποιες περιπτώσεις εντός του «τριφυλλιού» ήταν... μονόδρομος κάτι τέτοιο. Διότι εκεί το πρόβλημα ήταν πως κάποιοι προπονητές δεν έπρεπε να έχουν... προσληφθεί ποτέ.

Το «παράδειγμα» 5 ετών του ΠΑΟΚ

Θέλετε να πάμε σε ένα πολύ κοντινό παράδειγμα, όσο κι αν μας αρέσει ή δεν μας αρέσει; Ο ΠΑΟΚ πέρασε μία «γεμάτη» κρίση (τι κρίση δηλαδή, κρισάρα…) πριν από λίγες εβδομάδες, αλλά σ’ αυτή τη φάση φαίνεται πως βρήκε τον τρόπο για να την ξεπεράσει και να επιστρέψει σε πιο ήρεμες συνθήκες, διότι έχει μία «σταθερά» που δεν έχει ο Παναθηναϊκός: Έχει τον ίδιο προπονητή εδώ και 4,5 χρόνια και νωρίτερα τον είχε κι άλλη μία τριετία. Κι ο Λουτσέσκου, επειδή γνωρίζει τον οργανισμό του ΠΑΟΚ απ’ έξω κι ανακατωτά, ήξερε τι έπρεπε να κάνει για να βρει η ομάδα του τις ισορροπίες της.

Στον Παναθηναϊκό μόνο 2,5 χρόνια επί ημερών Αλαφούζου -στην περίοδο του Ιβάν Γιοβάνοβιτς- υπήρχε σταθερότητα και ισορροπία. Με τα καλά της και τα «στραβά» της, όμως η πρώτη κατηγορία των «καλών» της ήταν πολύ πιο γεμάτη. Όμως όταν μπαίνουν στη μέση οι «εγωισμοί» και οι «βυζαντινισμοί» -που ουδέποτε έλειψαν απ’ το «τριφύλλι»- αρχίζουν τα... πομπώδη λόγια περί «ταβανιών». Και η σταθερότητα πάει... περίπατο και ο Παναθηναϊκός βλέπει το... ταβάνι να πέφτει πάνω του και να τον «πλακώνει» κάθε λίγο και λιγάκι.

Να φερθεί και το κλαμπ όπως πρέπει

Τι να... ξέρουν μωρέ κάτι Λίβερπουλ που είχε τον Κλοπ 9 χρόνια ή κάτι Άρσεναλ που έχει τον Αρτέτα μία εξαετία τώρα στο «τιμόνι» της; Στον Παναθηναϊκό «ξέρουν» πάντα όλοι οι άλλοι κι ας είναι «τσακωμένοι» με τις λέξεις «σταθερότητα» και «συνέχεια».

Τώρα έρχεται στον πάγκο του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού ένα τεράστιο όνομα, το μεγαλύτερο προπονητή που ήρθε ποτέ στη χώρα μας και με το μεγαλύτερο συμβόλαιο που δόθηκε ποτέ. Το τι είναι ο Ράφα Μπενίτεθ και την άποψή μου συνολικά, την ανέλυσα προ δύο ημερών σε άλλο «σημείωμα». Κι επειδή ακριβώς δεν ήρθε στον Παναθηναϊκό ο... Μπάμπης ο Τακούνας, αλλά ένα πραγματικά πολύ μεγάλο προπονητικό μέγεθος, θα πρέπει και το κλαμπ να φερθεί ανάλογα σε όλα τα επίπεδα. Και να τον υποστηρίξει με όλους τους σωστούς και κατάλληλους τρόπους σ’ όλη η διαδρομή του έως το καλοκαίρι του 2027 ή κι ακόμη παραπέρα εφόσον ενεργοποιηθεί η οψιόν μονοετούς επέκτασης.

Και πάνω απ’ όλα μέσα απ’ τον πολύπειρο Ισπανό τεχνικό και τη δουλειά του, να προσπαθήσει ο Παναθηναϊκός να... διασταυρωθεί  ξανά με τη λέξη «σταθερότητα».