Γουλής Blog: Η πιο μεγάλη «νίκη» του Παναθηναϊκού στο εφετινό μεταγραφικό «παζάρι»

Στον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό, όπου πάντοτε «ανθεί» η γκρίνια και η εσωστρέφεια –στοιχεία που έχουν πολλαπλασιαστεί σε αφόρητο βαθμό τα τελευταία χρόνια λόγω της αδυναμίας των «πράσινων» να φτάσουν στον τίτλο απ’ το 2010 και μετά- έχει γίνει πλέον συνήθεια να υπερτονίζονται (και να γίνονται πολλές φορές «λύσσα») ΟΛΑ τα αρνητικά και να προσπερνιούνται (σαν να μη συνέβησαν ποτέ) τα όποια θετικά καταγράφονται κατά καιρούς.

Σαφώς και κριτική είναι επιβεβλημένο να γίνεται ΣΕ ΟΛΟΥΣ, όμως η διαδικασία ισοπέδωσης των πάντων στην οποία υποβάλλει συχνά-πυκνά τον εαυτό του όλος ο «πράσινος» οργανισμός (εντός κι εκτός ομάδας), το μόνο που προσφέρει είναι να ρίχνει νερό στο μύλο των αντιπάλων του Παναθηναϊκού, οι οποίοι πολλές φορές δεν χρειάζεται να κάνουν πολλά πράγματα για να πετύχουν το δικό τους σκοπό: Βάζουν μια... τρικλοποδιά στο κατάλληλο (για εκείνους) timing και μετά παρακολουθούν τους «πράσινους» να αναλώνονται στη γκρίνια για κάθε πιθανό κι απίθανο λόγο.

Σαν το (τρομερό) παράδειγμα με το βάζο και τα μαύρα και κόκκινα μυρμήγκια που αρχικά ζουν αρμονικά στο βάζο. Μέχρι που κάποιος το... κουνάει πάνω-κάτω και τα μυρμήγκια αρχίζουν να αλληλοσκοτώνονται, θεωρώντας η μία πλευρά την άλλη ως υπεύθυνη για το γεγονός ότι ταρακουνήθηκε το βάζο. Αντί να ασχολούνται με την ουσία, δηλαδή το ποιος ήταν εκείνος που πραγματικά κούνησε το βάζο, ενώ εκείνα βρίσκονταν μέσα.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια στον Παναθηναϊκό. Κι όταν άπαντες το κατανοήσουν αυτό και κινηθούν προς την ίδια κατεύθυνση, συσπειρωμένοι για τον ίδιο σκοπό, να είστε σίγουροι πως θα πολλαπλασιαστούν και οι πιθανότητες για να μπει ένα τέλος στην «κατάρα» του πρωταθλήματος. Κι αυτό το ξέρουν πολύ καλά, εκείνοι που κουνάνε συχνά-πυκνά το... βάζο. Αυτό είναι που φοβούνται: Την πραγματική συσπείρωση όλου του Παναθηναϊκού και του κόσμου του και γι’ αυτό θα συνεχίσουν να κουνάνε το... βάζο με διάφορους τρόπους. Το θέμα είναι να μπορεί να ξεχωρίζει ο καθένας και να «διαβάζει» κάθε φορά τα σημάδια και τις συνθήκες, για να έχει πολύ πιο ασφαλές κριτήριο γύρω απ’ τα πως και τα γιατί.

Ο παραπάνω αλληγορικός πρόλογος δεν είχε πρόθεση να σας... κουράσει, αλλά να εξηγήσει λίγο και την υπερβολή στην οποία ζούμε όλοι μας στον «πλανήτη Παναθηναϊκό». Προσοχή για να ξεκαθαρίζουμε κάποια πράγματα απ’ την αρχή. Ξαναγράφω, πως δεν υπάρχει η παραμικρή διάθεση για να κρυφτεί το οτιδήποτε κάτω απ’ το... χαλάκι. Για κανέναν! Απ’ την άλλη όμως, όταν συμβαίνουν και σωστά πράγματα στην ομάδα θα πρέπει να επισημαίνονται με αντίστοιχο τρόπο κι όχι να «πνίγονται» μέσα στην εσωστρέφεια και την πίεση που δημιουργούν τα 15 χρόνια χωρίς τίτλο. Απ’ την πλευρά μου αυτό θα προσπαθήσω να κάνω κι απ’ αυτή τη γωνιά του ίντερνετ με όσο το δυνατόν πιο δίκαιη στάση προς όλους.

Μιλώντας με πολύ πρόσφατα παραδείγματα

Και για να το εξηγήσω το παραπάνω και με παραδείγματα: Την περασμένη εβδομάδα όλοι οι «μεγάλοι» του ελληνικού Big-4 είχαν να επιλύσουν θέματα με τις ευρωπαϊκές λίστες τους. Διότι άπαντες είχαν περισσότερους από 17 ξένους ή ζητήματα με τον αριθμό των γηγενών. Που έγινε η μεγαλύτερη κουβέντα και υπήρξε «γκρίνια» για τα πάντα; Μα φυσικά στον Παναθηναϊκό. Εντός, εκτός και... ουδέτερα. «Γιατί να κοπεί ο Πάντοβιτς;», «...που θα πάμε μόνο με δύο επιθετικούς στη League Phase του Europa League;», «...γιατί δεν κόπηκε κάποιος άλλος;» και «...δεν είναι αυτός προγραμματισμός» κι άλλα πολλά.

Δεν υποστηρίζει κανείς πως είναι όλα τέλεια στο δυναμικό του Παναθηναϊκού, που προσπαθεί να γιατρέψει παθογένειες ετών και να δημιουργήσει ένα πιο ισορροπημένο ρόστερ, με περισσότερους γηγενείς, όμως κι αυτό θέλει χρόνο. Στην προκειμένη περίπτωση έπρεπε να παρθεί μία δύσκολη απόφαση και πάρθηκε. Ενώ την ίδια ώρα π.χ. στον Ολυμπιακό «κόπηκαν» ο Γιαζίτζι κι ο Καμπελά (καλοκαιρινό απόκτημα), στην ΑΕΚ ο Καλοσκάμης (καλοκαιρινό απόκτημα) και στον ΠΑΟΚ ο δεύτερος γκολκίπερ της ομάδας Γκουγκεσασβίλι (καλοκαιρινό απόκτημα), αλλά δεν κουνήθηκε... φύλλο. Ο μύλος που γράφαμε πιο πάνω και το νερό που... πέφτει κατά το δοκούν.

Επίσης μικρή παρένθεση για το θέμα των γηγενών: Ναι, ο Παναθηναϊκός πρέπει να αρχίσει να βγάζει περισσότερα δικά του παιδιά, απ’ τη δική του Ακαδημία η οποία είχε «μαραζώσει» για χρόνια και φέτος γίνεται όντως μία πολύ συγκροτημένη προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση με την πλήρη αναδόμησή της απ’ τους Τάκη Φύσσα και Θόδωρο Ελευθεριάδη. Απ’ την άλλη όμως μόνο τον τελευταίο ενάμισι χρόνο έχουν αποκτηθεί τέσσερις Έλληνες (εν δυνάμει ή μη) διεθνείς: Μπακασέτας, Σιώπης, Κυριακόπουλος, Λημνιός, χώρια τους ξένους διεθνείς που γέμισαν το ρόστερ της ομάδας. Αλλά μόνο ο Παναθηναϊκός δεν... επενδύει στο ελληνικό στοιχείο.

Η αποκατάσταση του ονόματός του στην «αγορά»

Τρίτο παράδειγμα και πολύ σημαντικό κατά τη γνώμη μου. Διότι αποτελεί την πιο μεγάλη «νίκη» του ποδοσφαιρικού «τριφυλλιού» το εφετινό καλοκαίρι. Και δεν αναφέρομαι σε έναν ή δύο συγκεκριμένους παίκτες, μολονότι ήταν πολλοί και διάφοροι εκείνοι που επιχείρησαν να υποβαθμίσουν τις μεταγραφικές κινήσεις που έκανε ο Παναθηναϊκός. Και την ώρα που αποθεώνεται η κάθε χρυσή μετριότητα, ο κάθε παροπλισμένος ή ο κάθε αχαρτογράφητος παίκτης, χλευάζονται ποδοσφαιριστές όπως ο Ντάβιντε Καλάμπρια, ο Ρενάτο Σάντσες (επί πολλά χρόνια μεταγραφικός στόχος του Ολυμπιακού, μην ξεχνιόμαστε) κι ο Ντέσερς. Παίκτες που αν πήγαιναν σε κάποιον απ’ τους υπόλοιπους «μεγάλους» του ελληνικού πρωταθλήματος θα... έπεφτε το ίντερνετ με αυτά που θα γράφονταν. Θου Κύριε...

Η πιο μεγάλη «νίκη» του Παναθηναϊκού όμως σ’ αυτό το μεταγραφικό «παράθυρο» που κλείνει σε τρεις μέρες στην Ελλάδα, δεν ήταν κάποια απ’ τις 11 μεταγραφές που έκανε. Αλλά το γεγονός πως πλέον ΑΠΟΚΑΤΕΣΤΗΣΕ πλήρως το όνομά του στην «αγορά». Πλήρως! Και μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις την... ταρακούνησε για τα καλά την «αγορά».

Τα όσα έζησε το κλαμπ την περίοδο 2017/18 λόγω των μεγάλων οικονομικών προβλημάτων και χρειάστηκε να τα «κουβαλήσει» για τουλάχιστον μία τριετία στο κορμί του, είχαν «τραυματίσει» σε πολύ μεγάλο βαθμό το όνομά του, το κύρος του και την αξιοπιστία του στην αγορά, η οποία ήταν τρομερά επιφυλακτική απέναντι στον Παναθηναϊκό. Και φάνηκε τούτο σε αρκετές υποθέσεις παικτών που το σκέφτονταν κατά καιρούς διπλά και τριπλά για να έρθουν στην Ελλάδα και το «τριφύλλι», μολονότι η συγκεκριμένη διαδικασία άρχισε να βελτιώνεται άρδην απ’ το 2021 και μετά.

Η «αγορά» σέβεται πλέον και πάλι τον Παναθηναϊκό

Αυτό πλέον ανήκει στο παρελθόν. Ο Παναθηναϊκός είναι σε θέση να προσελκύει παίκτες του επιπέδου του -αρχηγού της Μίλαν κι επί μία δεκαετία στυλοβάτη της- Ντάβιντε Καλάμπρια. Μπορεί να «μιλάει» απευθείας με κλαμπ «κολοσσούς» όπως είναι η πρωταθλήτρια Ευρώπης Παρί Σεν Ζερμέν και να περνάει τους δικούς του όρους, παίρνοντας τον παίκτη με το μέρος του (Ρενάτο Σάντσες). Να συνδιαλέγεται με ατζέντηδες επιπέδου Ζόρζε Μέντες, να μην «μασάει» απ’ τις πιέσεις όσων ήθελαν και θέλουν τους δικούς του ποδοσφαιριστές με πολύ χαμηλότερα αντίτιμα.

Να «καθαρίζει» στο άψε-σβήσε διαπραγματεύσεις με συλλόγους όπως η Μπόκα Τζούνιορς (Ταμπόρδα) και οι Ρέιντζερς (Ντέσερς) δείχνοντας δυναμική. Να πουλάει στη σωστή τιμή εισπράττοντας 40,2 εκατ. ευρώ σε έναν μήνα (με προοπτική να φτάσουν τα χρήματα αυτά με τα μπόνους έως και τα 46 εκατ. ευρώ), όταν την τελευταία 20ετία όλες οι πωλήσεις του ήταν 48,9 εκατ. ευρώ και είχαν παραχωρηθεί με... ψίχουλα ο Σισέ κι ο Μπεργκ.

Κι όλα αυτά με μία τεράστια πίεση πάνω απ’ το κεφάλι όλου του Παναθηναϊκού λόγω του Cost Control της UEFA και του περσινού ξεχειλώματος στο εξοδολόγιό του, δίχως τα αντίστοιχα έσοδα.

«Τρελό» καλοκαίρι το εφετινό, όμως στο τέλος της ημέρας αυτό που «έδειξε» είναι το γεγονός πως η «αγορά» σέβεται και υπολογίζει πλέον ξανά τον Παναθηναϊκό σαν κανονικό «παίκτη» της. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο «κέρδος» του «τριφυλλιού». Μεγαλύτερο από οποιαδήποτε μεταγραφή. Κι αυτό θα φανεί ακόμη περισσότερο την επόμενη διετία, στην εποχή του Βοτανικού...