Παπανικολάου Blog: Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται επανεκκίνηση νοοτροπίας – ΟΧΙ άλλο αυτοσαμποτάζ...

Στο πέρασμα των χρόνων, οι «πράσινοι» έχουν βρεθεί συχνά στο στόχαστρο. Όχι μόνο από τους αντιπάλους τους, αλλά και από τον ίδιο τους τον εαυτό. Στο μυαλό μου αυτο ειναι το πιο ανησυχητικό. 

Η εσωστρέφεια, η αμφισβήτηση και η έλλειψη αντίδρασης έχουν γίνει συνήθεια. Όμως, η πρόσφατη εικόνα της ομάδας δείχνει ότι κάτι αρχίζει να αλλάζει, και αυτή η αλλαγή πρέπει να γίνει μόνιμη! Για πρώτη φορά στην ιστορία του συλλόγου, υπάρχει ένας προπονητής στο τιμόνι του βεληνεκούς του Ράφα Μπενίτεθ. 

Αναμφίβολα, υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέσαι αν το «Τριφύλλι» είναι περισσότερο θύμα των αντιπάλων του ή του εαυτού του. Με την πάροδο των χρόνων, η ζυγαριά γέρνει επικίνδυνα προς το δεύτερο. Δεν είναι μόνο η απουσία τίτλων που προβληματίζει. Είναι η αδυναμία να χτιστεί ένα περιβάλλον που να προστατεύει την ομάδα, να την ενώνει και να την θωρακίζει απέναντι στις εξωτερικές πιέσεις.

Αντί για συσπείρωση, βλέπουμε εσωστρέφεια. Αντί για αντίδραση, αποδοχή.

Κάθε φορά που οι «πράσινοι» πετυχαίνουν κάτι, ξεκινά ένα γαϊτανάκι αμφισβήτησης: «Ήταν η διαιτησία», «Ήταν η τύχη», «Ήταν η κακή μέρα του αντιπάλου». Και το χειρότερο; Η ομάδα δεν υπερασπίζεται τον εαυτό της. Σαν να έχει εσωτερικεύσει την αμφιβολία. Σαν να έχει πειστεί ότι δεν αξίζει. Αναμενόμενα, αυτό το μοτίβο είναι επικίνδυνο. Όταν δεν αντιδράς, όταν δεν υπερασπίζεσαι το δίκαιο σου, γίνεσαι εύκολος στόχος. Και οι αντίπαλοι το ξέρουν. Γι’ αυτό και μεταφέρουν τις δικές τους ευθύνες στις πλάτες του Παναθηναϊκού. «Αυτοί θα το δεχτούν», σκέφτονται. Και συχνά έχουν δίκιο...

Πρόσφατα, η νίκη με μισή ομάδα και νέο προπονητή ήταν δήλωση. Ότι το «Τριφύλλι» μπορεί. Ότι δεν χρειάζεται να απολογείται για την ανωτερότητά του. Ότι δεν πρέπει να κυλιστεί στον βούρκο της τοξικότητας. Ότι δεν είναι υποχρεωμένο να απαντά σε κάθε φωνή που προσπαθεί να το αποσταθεροποιήσει.

Ουσιαστικά, για να γίνει αυτό, χρειάζεται επανεκκίνηση νοοτροπίας

Όχι άλλη ενασχόληση με το ποιος είπε τι, ποιος χαρακτήρισε ποιον «αλήτη», ποιος έριξε λάσπη. Όλα αυτά είναι χαμένος χρόνος. Και ο Παναθηναϊκός δεν έχει άλλο χρόνο να χάσει. Ενθαρρυντικά, η έλευση του Ράφα Μπενίτεθ, οι κινήσεις με Φράνκο Μπαλντίνι και Στέφανο Κοτσόλη, η προσθήκη του Μιγκέλ Άνχελ Κορόνα, δείχνουν ότι κάτι αλλάζει. Ότι υπάρχει διάθεση για σοβαρή ποδοσφαιρική δουλειά. Ότι το «συνεχίζω να αποτυγχάνω με τον ίδιο τρόπο» αρχίζει να ξεθωριάζει. Και αυτό είναι ελπιδοφόρο.

Τελικά, η ομάδα χρειάζεται στήριξη, όχι αμφισβήτηση. Χρειάζεται πίστη, όχι καχυποψία. Χρειάζεται να σταματήσει να κοιτάζει κάθε «σκύλο» που γαυγίζει και να επικεντρωθεί στους στόχους της. Γιατί μόνο έτσι θα κερδίσει όχι μόνο τίτλους, αλλά και τον σεβασμό που της αξίζει. Αναντίρρητα, ο Παναθηναϊκός δεν είναι απλώς μια ομάδα. Είναι ιδέα. Και οι ιδέες δεν πεθαίνουν... Αρκεί να τις πιστεύεις.