Παναθηναϊκός: Η νοοτροπία που τον «στοιχειώνει» στο πρωτάθλημα

Ο Παναθηναϊκός μπήκε στη νέα χρονιά με γεμάτο ταμείο και άδειο ψυχισμό.

Η επιστροφή στη Λεωφόρο συνοδεύτηκε από ενθουσιασμό, αλλά το αποτέλεσμα απέναντι στον Λεβαδειακό ήταν μια ηχηρή υπενθύμιση: τα λεφτά δεν παίζουν μπάλα, και η νοοτροπία δεν αλλάζει με πανηγυρικές ανακοινώσεις. Το 1-1 δεν ήταν απλώς γκέλα. Ήταν σύμπτωμα.

Το γκολ στο πρώτο λεπτό έμοιαζε με ιδανικό σενάριο. Ο κόσμος στο πλευρό της ομάδας, η ατμόσφαιρα θετική παρά τις μεταγραφικές απογοητεύσεις. Όμως, η συνέχεια ήταν μια επιστροφή στην παλιά. Ευκαιρίες χαμένες, αλαζονική προσέγγιση, και μια αίσθηση ότι το ματς είχε ήδη κριθεί.

Ο Λεβαδειακός έπαιζε, ο Παναθηναϊκός παρακολουθούσε. Η ισοφάριση ήρθε αργά, αλλά δίκαια. Όταν δεν σέβεσαι το παιχνίδι, το παιχνίδι σε εκδικείται. Η ομάδα έδειξε ξανά πως δεν έχει μάθει από τα λάθη της.

Παρά τα τεράστια έσοδα από πωλήσεις και ευρωπαϊκές διοργανώσεις, οι προσθήκες ήταν αργοπορημένες. Ο Ντέσερς ήρθε Σεπτέμβρη, ο Ουναΐ δεν ήρθε ποτέ και η ομάδα πληρώνει την αναμονή.

Ο Παναθηναϊκός δεν έχει απλώς πρόβλημα τακτικής ή ενίσχυσης. Έχει πρόβλημα ταυτότητας. Η ηττοπάθεια έχει γίνει συνήθεια. Η έλλειψη αυτοπεποίθησης και η συναισθηματική αστάθεια είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στην επιστροφή στις επιτυχίες.

Η εικόνα της ομάδας στο δεύτερο μέρος ήταν αποκαρδιωτική. Χωρίς ενέργεια, χωρίς αντίδραση. Ο Λεβαδειακός έπαιζε με σχέδιο, ο Παναθηναϊκός με ελπίδα ότι θα περάσει το ματς χωρίς συνέπειες. Δεν πέρασε.

Οι πρώτες κινήσεις ήταν σωστές, αλλά η καθυστέρηση και η έλλειψη αποφασιστικότητας ακυρώνουν την προσπάθεια. Για να διεκδικήσεις τίτλο, πρέπει να είσαι βέβαιος για τις επιλογές σου. Όχι να εύχεσαι να σου βγουν.

Η σεζόν δεν χάθηκε στο πρώτο ματς. Αλλά ο τρόπος που ξεκίνησε, δείχνει πως ο Παναθηναϊκός συνεχίζει να ζει με τις σκιές του παρελθόντος, να επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη και να περιμένει διαφορετικά αποτελέσματα. Το ποδόσφαιρο όμως δεν συγχωρεί. Και η ψυχολογία είναι το μισό της επιτυχίας. Το άλλο μισό είναι η δράση.