Ο Ιωαννίδης αξίζει σεβασμό από τον Παναθηναϊκό και όχι στοχοποίηση

Στον σύγχρονο κόσμο του ποδοσφαίρου και ιδιαίτερα του ελληνικού, η υπομονή είναι είδος προς εξαφάνιση και η κριτική συχνά ξεπερνά τα όρια της δικαιοσύνης. Ο αρχηγός του Παναθηναϊκού και βασικό στέλεχος της Εθνικής Ελλάδας Φώτης Ιωαννίδης, συχνά αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα ποδοσφαιριστή που δεν έχει εκτιμηθεί όπως του αξίζει. Η στοχοποίηση που δέχεται τον τελευταίο καιρό είναι άδικη και αποπροσανατολιστική.
 

Ένας ποδοσφαιριστής με ψυχή και αυταπάρνηση

Ο Ιωαννίδης δεν είναι απλώς ένας ακόμη επιθετικός στον Παναθηναϊκό. Είναι ένας παίκτης που συνδυάζει πάθος, σωματική δύναμη, τακτική ευφυΐα και ακούραστη εργατικότητα. Η φυσική του παρουσία στην αντίπαλη περιοχή αποτελεί διαρκή απειλή, ακόμη κι αν τα στατιστικά δεν το αποτυπώνουν πάντα. Δεν παίζει για τα νούμερα, αλλά για την ομάδα.
Σε κάθε αγώνα δίνει το 100%. Δεν φοβάται τις μονομαχίες, δεν αποφεύγει τις ευθύνες, δεν λυγίζει κάτω από την πίεση. Είναι ο παίκτης που φθείρει τις άμυνες, δημιουργεί χώρους για τους συμπαίκτες του και προσφέρει ενέργεια σε κάθε φάση του παιχνιδιού.

Δεν φταίει (μόνο) ο Ιωαννίδης, η ουσία κρύβεται αλλού

Η τάση να ρίχνεται η ευθύνη της αναποτελεσματικότητας στον σέντερ φορ είναι συχνή, αλλά στην περίπτωση του Ιωαννίδη είναι άδικη. Πολύ συχνά καλείται να αναλάβει ρόλους που δεν του αναλογούν όπως:

• Οργάνωση παιχνιδιού από το κέντρο
• Μαρκάρισμα αντίπαλων χαφ
• Μονομαχίες με δύο και τρεις αμυντικούς χωρίς επαρκή στήριξη

Όταν η ομάδα δεν λειτουργεί συνολικά, ο επιθετικός φαίνεται ανεπαρκής

Όμως ο Ιωαννίδης στον Παναθηναϊκό συχνά αναλώνεται κάνοντας τη δουλειά των άλλων, γεγονός που τον απομακρύνει από την τελική φάση και οδηγεί σε άδικη στοχοποίηση. Η επιλεκτική και κακόπιστη κριτική παρά την προσφορά του, γίνεται συχνά αντικείμενο σκληρής κριτικής. Σχόλια για την τεχνική του, την παραγωγικότητα ή την «αδυναμία» να σηκώσει την ομάδα στις πλάτες του, αγνοούν το συνολικό πλαίσιο. Η αξία του δεν μετριέται μόνο με γκολ, αλλά με την ενέργεια, την πίεση, τη δημιουργία χώρων και το πάθος που φέρνει στο γήπεδο.
Κάθε προπονητής θέλει στην ομάδα του παίκτες πειθαρχημένους, μαχητικούς, με νοοτροπία νικητή και πνεύμα συνεργασίας. Ωστόσο, η «μανία» με τις γρήγορες συγκρίσεις και την επιφανειακή κριτική μέσω social media δεν βοηθά παίκτες σαν τον Ιωαννίδη να αναγνωριστούν εγκαίρως.

Το συμπέρασμα είναι

O αρχηγός του «τριφυλλιού» δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα σε κανέναν, ίσως, όταν κάποια μέρα φύγει από τον Παναθηναϊκό εκτιμήσουμε πραγματικά την προσφορά του. Έως τότε, το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι να δούμε πέρα από τα νούμερα και να αναγνωρίσουμε την αλήθεια του παιχνιδιού του. Γιατί το ποδόσφαιρο, τελικά, είναι πολύ περισσότερο από ένα απλό στατιστικό.